Pragnienie trwałości i stałości jest źródłem ludzkiego nieszczęścia

Wklejam dziś dwie ciekawe i krótkie prelekcje Alana Wattsa. Jedna z nich mówi o naszym przywiązaniu do stałości. Otóż w świecie chaosu, nieprzewidywalności, w świecie gdy wszystko jest w zasadzie umowne i relatywne – jak dzieci we mgle łakniemy stałości i stabilności. Jednak szukamy jej nie tam gdzie trzeba. Stałość, bardzo złudną, ma nam zapewnić: ideologia, religia, państwo, sojusz państw, identyfikacja z grupą, ze społeczeństwem.

Tymczasem ideologie i religie praktycznie w każdej dekadzie się zmieniają. Katolicyzm sprzed reformacji zupełnie nie przypomina katolicyzmu z XXI wieku. Konserwatyzm z roku 2015 zupełnie nie przypomina konserwatyzmu z XIX wieku, lat 50-tych czy nawet 90-tych XX wieku. Państwa, imperia, sojusze powstają i upadają co chwila, są ulotne jak mgła. Grup i grupek ludzi mamy miliardy. Normy społeczne, „jedynie słuszne prawdy” i tabu, których „nie wolno naruszać„, są jeszcze bardziej plastyczne, relatywne i ulotne.

Mimo że bardzo bulwersujemy i łapiemy ostry „ból dupy” się gdy ktoś te normy narusza – to sami je co chwila naruszamy. Tłumacząc się a to alkoholem, a to emocjami, a to tym, że nikt nie widział, a to tym, że własne brudy trzeba prać w czterech ścianach. Jak i innymi, równie absurdalnymi i niedorzecznymi tłumaczeniami. W świecie, którym rządzi chaos, niestabilność, a kruche, delikatne i ulotne jest nawet ludzkie życie – zapotrzebowanie na „stałość”, „stabilność” jest z jednej strony zrozumiałe. Przerażona jednostka łaknie porządku i przewidywalności, i zaakceptuje cokolwiek, co obietnicę stałości zapewni. Choćby to było zupełnie bezsensowne, a nawet zbrodnicze (jak islam). To także na tym „mankamencie” naszej psychiki skwapliwie korzystają struktury władzy politycznej, ideologicznej, religijnej.

Z drugiej strony, potrzeba stabilności, stałości i porządku, bardzo często trzyma nas w pułapce. Zamiast wykorzystywać tę naturalną skłonność w celach konstruktywnych, robimy sobie i innym istne piekło na Ziemi. Zamartwiamy się, jesteśmy zlęknieni, zaniepokojeni. Zamiast chwytać chwilę, myślimy, co się stanie gdy ta chwila minie. Lub zaczynamy martwić się i zastanawiać, co zrobić, by ta chwila trwała wiecznie lub by było takich chwil więcej. W taki sposób umyka nam życie tu i teraz. Albo jesteśmy zakładnikami planowania, a więc przyszłości, albo jesteśmy niewolnikami traum przeszłości.

Drugi film video mówi o mądrości, a raczej jej złudnego „braku”, który jest charakterystyczny dla młodości. Mówi o tym, że to jest jeden z elementów planu rozwoju na tej planecie. Barwne, kolorowe emocje, a potem bolesny upadek, często na samo dno. Ma on różną postać, tak, jak dowolnie mogą się potoczyć nasze życiowe losy na tym łez padole, na tej kosmicznej kolonii karnej bez drutów, zwanej planetą Ziemią. Życie dostarcza nam takich lekcji, które wręcz wyrywają nas z religijnego, ideologicznego i społecznego letargu, ale mało ludzi chce weryfikować wtedy swoje spojrzenie na świat. Więc dostają „po łbie” kolejny, kolejny i kolejny raz. Tak samo życie dostarcza takich lekcji młodym, by dojrzeli.

Wstęp: Jarek Kefir

Proszę o rozpowszechnienie tego materiału!

---

Jeśli nie wyświetlają się polskie napisy, to trzeba je włączyć samodzielnie, korzystając z odpowiedniej ikonki w prawym dolnym rogu okienka You Tube.

Odpuść Przywiązanie (Let Go of Attachment) – Alan Watts, U.G. Krishnamurti, Terence McKenna:

Alan Watts – Mądrość młodych: