Wysokie wibracje i inne głupoty duchowości new age

Nurt new age jest obecnie coraz bardziej popularny. Wyrósł on na fali rozczarowania dotychczasowymi systemami wartości, lansowanymi przez społeczeństwo i ogólnie przez system. New age to synkretyczna doktryna duchowa i filozoficzna, która oprócz oparcia w chrześcijańskim gnostycyzmie, zaadaptowała szereg innych elementów, m.in. z kultur wschodu. Trzonem doktryny new age jest nadchodząca globalna przemiana systemowa. Ludzkość ma w końcu „wyewoluować” z mentalności na wpół zwierzęcej, ku świadomości globalnej. Nasze relacje, emocjonalność i normy społeczne mają się ucywilizować.

Owszem, wiele oznak tego możemy obserwować w świecie realnym. I nie trzeba uciekać wcale w jakieś duchowe mrzonki ani w ciągle ogłaszane i ciągle nie sprawdzające się przepowiednie. Te zmiany już widać. Rozwijamy się jako ludzkość, mądrzejemy, stajemy się bardziej cywilizowani. Pomimo ogromnej biedy, wyzysku czy skażenia środowiska, żyje nam się obiektywnie lepiej, niż np w 19 wieku. Jednak new age ma pewne przekłamania, często spore i bardzo problematyczne. O jednym z takich przekłamań będzie ten artykuł.

Nie taki uduchowiony dobry, na jakiego się wydaje..

„Świetlista paranoja”, „oświecenie od dupy strony” czy też „ezoteryka psychiatryczna”, to lansowane przeze mnie określenia, opisujące różne wariacje i aberracje związane z duchowością nurtu new age. Świetlista paranoja oznacza zafiksowanie człowieka tylko i wyłącznie na jasnym biegunie jestestwa. Człowiek ze „świetlistą paranoją” musi stale być czujny. Nie może pozwolić sobie na negatywną myśl, musi pilnować, by jego emocje były zawsze czyste i dobre. Przecież powinniśmy utrzymywać swoje wibracje zawsze na wysokim poziomie prawda? Ale ta ciemna strona, najczęściej nie uświadomiona, zanegowana i nieprzepracowana, ciągle jest. Następuje tutaj kreacja mechanizmu cienia. Skoro nie akceptuje się własnej „nisko-wibracyjnej” strony, to ona schodzi do „strefy cienia”, i nie tylko zaczyna objawiać się bardzo negatywnie. Ale także coraz gwałtowniej domaga się ujścia.

Jest ona wtedy niczym potężna komora magmy, nieuchronnie gromadząca się pod wygasłym i szczelnie zaczopowanym wulkanem. Taka erupcja zawsze jest tysiące razy bardziej gwałtowna, niż spokojny wypływ magmy z na co dzień czynnego wulkanu. Na tym właśnie polega mechanizm „jungowskiego cienia”. Im bardziej świetlisto-paranoiczny człowiek będzie się uduchawiał i podwyższał wibracje, tym silniej będzie go dopadać cień, w tym przypadku nisko-wibracyjna przyziemność. Włączając w to agresję i przemoc. Stąd opisywany już przeze mnie mechanizm, w którym wysoko-wibracyjna uduchowiona istotka, szuka sobie wroga. Najczęściej wśród tego, który inaczej postrzega świat, politykę czy duchowość. I wtedy taki „oświecony od dupy strony” może bezpiecznie upuścić swoją agresję i jad, nie tracąc przy tym postrzegania siebie jako istoty ze wszech miar świetlistej. Bo przecież ona tylko walczy z wrogiem, z tym strasznym, złym!

Życie to nie tylko wysokie wibracje i uduchowienie, ale cała paleta barw!

Życie to nie tylko dobre wibracje i dobro, ale cała paleta barw. Czasami trzeba użyć „potencjału zła”, choćby w obronie siebie i innych. Bóg wcale nie kocha ludzi dobrych w typie świetlistej paranoi. Bóg kocha ludzi autentycznych – i dobrych i złych. Bo tacy generują największy „ruch” w systemie. Dobrotliwe poczciwiny są tylko poczciwinami, pracownikami, obywatelami, i większego pożytku z nich nie ma, poza tym że podtrzymują filary systemu. Z kolei tych wysoko-wibracyjnych życie często stawia przed dramatycznymi sytuacjami, aby wymusić na nich sięgnięcie do „potencjału zła”, np w samoobronie. Życie, natura czy też Bóg (nazwa obojętna) chce, by taki „świetlisty” przepracował w ten sposób swój cień, by przestał mu zaprzeczać, by uświadomił sobie, że czasami także musi korzystać z jego potencjału. To od każdego człowieka z osobna zależy, jak wykorzysta potencjał cienia. Ten potencjał ma przecież dwa bieguny. Przykład? Agresja w biegunie negatywnym to nietolerancja, przemoc i okrucieństwo. Z kolei agresja w biegunie pozytywnym to asertywność, ochrona swoich granic, opieka nad słabszymi, odwaga, sprzeciw wobec zła, wyrażanie siebie, posiadanie swojego zdania, samodzielne i odważne myślenie, i tak dalej.

Ta agresja i nietolerancja w tych „świetlisto-paranoicznych” ciągle jest obecna. Wystarczy przejrzeć wiele ezoterycznych i new age’owych „gówno-grupek” dyskusyjnych na facebooku. Jest tam czasami więcej jadu i nienawiści, niż podczas kłótni prawicowych korwinistów z lewakami. Wzajemne przekrzykiwanie się, czyja medytacja jest lepsza, lub czyja interpretacja systemu energetycznego jest właściwa, a czyja demoniczna, to standard. Więcej zła, pogardy, posądzania o bycie kimś bardzo złym, wszelkich hejtów i wyrzucania mnie z życia, zaznałem od tych „wysoko-wibracyjnych”, niż od tych, którzy nie mają „świetlistej paranoi”. Czasami zwykły katol lub ateusz udzieli Ci większego wsparcia niż taki „oświecony od dupy strony”. Katolik czy tam ateista pójdzie z Tobą na piwo, na kręgle itp, na przykład wtedy, gdy będziesz potrzebował przyjacielskiego wsparcia czy nawet „zalania robaka”. A pan jaśnie oświecony może uznać, że alkohol to niska wibracja, że nie pójdzie na bilard bo tam jest wpływ egregorów, że pizzy typu „Poczwórne mięcho” też nie zamówi z Tobą, bo to ciała martwych zwierząt. A Ty z depresją po stracie pracy czy partnera życiowego siedź sobie sam, i medytuj, bo to przecież Twoja wina, że masz niskie wibracje. Ja, wielce oświecony, na żaden bilard nie pójdę i żadnego piwa z Tobą nie wypiję. Co nie?

Wysokie wibracje, czyli doktryna „młodych, pięknych i bogatych”

Powstaje tutaj kolejny ważny dylemat związany z doktryną wysokich wibracji. Ta doktryna dobra jest wtedy, gdy człowiekowi nic w życiu nie dolega. Dobra jest dla ekstrawertyków, często młodych kobiet lub 30-letnich mężczyzn, ludzi którzy jeszcze nie zaznali od życia zbyt wiele zła. Tak, wtedy dobre wibracje przychodzą same z siebie i nie trzeba ku temu duchowej otoczki. Choć częstym zjawiskiem jest, że jak taka duchowa otoczka się pojawia, to Ci „wysoko-wibracyjni” puszą się i naburmuszają, uważając za tych lepszych. Bo przecież osoba z depresją sama jest sobie winna, że ma złe wibracje, i jeszcze mówią takiej osobie, że poprzez złe myśli przyciąga do siebie kolejne nieszczęścia.

Ten człowiek z jakąś poważną chorobą płuc, którego widziałem kilka tygodni temu na oddziale ratunkowym chyba też był winny. Powinien ściągnąć specjalną maskę z tlenem podawanym pod ciśnieniem, odmówić transfuzji krwi i iść się uduchawiać. 3/4 Polaków zarabiających grosze też jest winna, że ma złe wibracje i permanentną depresję. Jak mówić o wibracjach matce która nie ma pieniędzy na jedzenie dla dzieci? Jak mówić o nich ciężko chorej osobie, która cały czas lub przez większość czasu czuje się źle? Powiedzieć jej, żeby poszła pospacerować, to jej przejdzie? A jak nie przejdzie, to powiedzieć jej, że zgodnie z new age’owym prawem przyciągania, przyciąga do siebie kolejne straszne rzeczy?

Gdy śmierć zajrzy Ci w oczy

O ironio, trudno o bardziej niehumanitarną doktrynę, niż wysokie wibracje. Powiem Ci jak to jest naprawdę, ale ostrzegam, prawda może boleć. Bardzo boleć. Człowiek z wysokimi wibracjami rodzi się lub nie. Geny. Potem albo dotrwa do dorosłości bez traum, i wtedy ma wysokie wibracje, albo rodzice lub tragiczne wydarzenia spaczą mu psychikę. Jedna sekunda – wypadek, bycie ofiarą przestępstwa, ciężka choroba – i po wysokich wibracjach nici. I musisz sobie radzić sam, ratując się dietami, suplementami, lekami przeciwdepresyjnymi lub poprzez psychologię.

Śmierć może zajrzeć człowiekowi w oczy w każdej chwili. Najczęściej wtedy, gdy się tego zupełnie nie spodziewa. Często wtedy, gdy pędzi w szaleńczym tempie, by metaforycznie jebnąć go cegłą w głowę, by się zatrzymał i oprzytomniał. Prawdziwa duchowość to wschód słońca i szklanka kawy. Jeśli nie cieszy Cię ta szklanka kawy, jeśli nie doceniasz wschodu słońca, jeśli szukasz wszędzie wrogów, to na co Ci, o człowiecze, te wysokie wibracje? Przebudzenie i oświecenie, a wraz z nimi duchowe moce, którym mają oczywiście sprzyjać te całe wysokie wibracje, to po pierwsze pragnienie dziecięcego umysłu, a po drugie – zachłanność ego które chce być potężne i by było mu dobrze.

Zapraszam Cię na inne ciekawe wpisy o duchowości i odwiecznych człowieczych dylematach. Wpis, który właśnie przeczytałeś, jest ich kontynuacją:
–Czy opętanie istnieje?! Religie i doktryny duchowe Cię okłamują! (12.04.2018)
–Sekrety duchowości: czy religie i nauka ukrywają to, co jest po śmierci? (11.04.2018)
–Czy życie po śmierci istnieje?! Żadna doktryna duchowa nie da Ci odpowiedzi! (06.04.2018)
–Nauka i duchowość oparte są o teorie i hipotezy, mało jest w niej rzeczy pewnych (02.04.2018)
–Oświecenie którego pragniesz jest procesem destrukcyjnym i rozczarowującym! (23.02.2018)
–Oświecenie którego pragniesz może Cię bardzo rozczarować! (01.04.2018)

Autor: Jarek Kefir

Podobał Ci się ten artykuł? 🙂 Moim celem jest zwiększanie poziomu świadomości u Ciebie i innych Czytelników. Im większa świadomość, tym szybciej nastąpią krajowe i globalne przemiany, bo prawdziwa rewolucja to ta wychodząca od ludzi. Dzięki dobrowolnym darowiznom mogę zachować niezależność i pisać o tym, co ukrywane i zakazane.

Niezależne media nie mają milionowych dochodów z prenumerat. Radzimy sobie sami. Koszt utrzymania mojej strony to 299 dolarów rocznie, do tego dochodzą inne koszta. Moja działalność zależy m.in. od Twojego wsparcia. Zwiększanie naszej świadomości i ewolucja ludzkości jest też w Twoich rękach! Link z informacją jak wesprzeć moje publikacje i demaskacje, tutaj: https://jarek-kefir.org/wsparcie/