Jeśli żyjesz radośnie i pogodnie w dniu powszednim, jesteś oświecony. O nic innego nie chodzi

Wklejam dziś trzy inspirujące cytaty, jeden optymistyczny i ukazujący drogę, a dwa nieco pesymistyczne, ale dające do myślenia.

Przede wszystkim zaobserwuj jaka jest ludzka natura. Ludzie tacy jak my mogą się dogadać między sobą już za pierwszym razem. Inaczej jest w przypadku większości ludzi. Mówisz takiej osobie by czegoś nie robiła – a ona na drugi dzień czy tydzień robi dokładnie to samo. Musisz wtedy powiedzieć swoją rację dużo bardziej stanowczo. Za kolejnym razem musisz wręcz krzyknąć. To się nazywa asertywnością.

Wg psychologii asertywność jest czymś bardzo cennym, pożądanym. Wg mnie często jest wręcz przeciwnie. Czym jest ta asertywność? To przygotowanie do życia na planecie małp. Nosz kurwa mać, czemu mam tak postępować wobec tych innych? Czemu nie możemy dogadać się jak ludzie – za pierwszym razem, z empatią i poszanowaniem obu stron? Asertywność i przymus jej stosowania więc tak często jest świadectwem straszliwego upadku i degeneracji rodzaju ludzkiego.

Ci ludzie są jak małe, dwuletnie dziecko. Głupiutcy i nic nie wiedzący o świecie. Ale już umieją chodzić, broić, i mogą wyrządzić spore szkody i krzywdy. Powiesz po dobroci – nie działa. Krzykniesz – nie działa. Czasami tylko groźba kary, np nie oglądania bajek, może podziałać. Wychowanie dwuletniego dziecka polega w skrócie na ratowaniu go przed niechybnym zgonem, np w wyniku upadku czy elektryczności, i to kilkadziesiąt razy każdej doby. To są słowa jednego z rodziców. I są to jedne z tych słów – kamieni milowych – które będę pamiętał do końca mych dni. Ludzkość tak samo, jako wspólnota, jest na poziomie takiego dwuletniego dziecka.

Mądra elita musi zdawać sobie z tego sprawę i nie może dopuścić do tego, by politycy wybierani przez ziemskie dusze dziecięce, puścili planetę z dymem. Wyobraź sobie sytuację. Niemcy chcą od Polski Gdańsk, Szczecin i Śląsk. Polska chce od Niemiec Saksonię, powołując się na naród Serbołużyczan. No i żąda od Ukrainy oddania Kresów. Zaś Ukraina powołując się na zaszłości sprzed 1000 lat, chce od Polski Rzeszowa, Lublina, Krakowa i Białegostoku. Bo tak kreślą oni swoje mapy. I wyobraź sobie, że każdy z tych trzech krajów ma ustrój faszystowski, swojego konserwatywnego fuhrera z wielkim ego, program nuklearny i miliony zmobilizowanych żołnierzy. Nasza planeta w ciągu mniej niż miesiąca stałaby się nuklearnym pustkowiem. Narzekamy na mechanizmy systemowe, ale jakże często to one trzymają w ryzach tę planetę małp, i to one ratują nas od niewyobrażalnej anarchii i rzezi. I.. to one umożliwiają nam np medytację, rozwój, uduchowienie. I sprawiają, że nie musimy latać z karabinem i nie umieramy od byle infekcji czy wyrostka w wieku 25 lat.

To samo dotyczy związków. Zasady szczęśliwego związku są dość proste. No i jednocześnie są też… bardzo trudne. Te kilka zasad – by wyjść poza system (społeczeństwo, rodzina) i poza patriarchat (konserwatyzm, zaborczość, chęć posiadania drugiej osoby na własność, chęć zmieniania jej). No jest to bardzo proste, ale dla tych zagubionych w świecie istotek, jest to bardzo trudne. Nie ułatwia tego zadania psychologia, która interesuje się tylko powierzchownością – czyli objawami choroby, a nie jej przyczyną.

Wiele razy porównywałem rzeczywistość do.. cebuli, naszego warzywa narodowego. I do jej wielu warstw. Na wierzchu – skórka nie nadająca się do niczego. Czyli: polityka, religie, tematy zastępcze, oklepane frazesy, psychologia memowa, i głupio-mądre „mundrości” społeczeństwa. Głębiej są już warstwy zielone i białe, czyli objawy choroby, jaka toczy rodzaj ludzki od zarania dziejów. Tym się zajmuje np psychologia, coaching, new age. Jednak nie wyleczysz objawów bez wyleczenia przyczyny. Jeszcze głębiej i głębiej są warstwy które stanowią rdzeń, fundament, przyczynę, i w końcu – praprzyczynę obecnej sytuacji na Ziemi.

Analizując wszystkie systemy (ekonomiczne, moralne, społeczne, polityczne, ideologiczne, religijne, filozoficzne i inne) prawie zawsze znajdziesz te kilkanaście zasad głównych, wspólnych. Czyli właśnie ów rdzeń. Zawsze powtarzam, byście analizowali ich cechy wspólne. Podam jeden z wielu przykładów. Cechą wspólną kapitalizmu, patriarchatu i purytanizmu, zdawałoby się trzech odrębnych płaszczyzn – jest na przykład drapieżna, ludzka natura i wynikająca z niej nieświadomość.

Zaobserwowałem, że są dwa rodzaje ludzi na świecie. Ludzie „łagodni” jak i ludzie „ostrzy„. Ostrych jest większość. Nie wiem od czego to zależy. Geny? Wychowanie? System? Traumy? A może od tego że są trzy rodzaje dusz – świadomie dobre, nieświadome (większość) i… świadomie złe? Nigdy nie przyjmujcie za dobrą monetę powiedzonka wziętego z new age, że każdy człowiek rodzi się dobry. Dusze złe do szpiku kości – tzw dementorzy, odporni na prawo karmy i na wszystkie inne mechanizmy, istnieją. Przemierzają one najdalsze możliwe zakątki wszystkich istniejących wszechświatów od być może bilionów lat. Wcielają się na takie trudne planety jak ta, i niszczą.

Ich celem jest maksymalizacja chaosu i zniszczenia tak jak celem wielu z nas jest wzniesienie. Spotkałem dwie lub trzy takie osoby. Były one w pełni świadome swojej „misji” i mówiły o tym otwarcie, bez ogródek. Podejrzewam że byli jej świadomi od bardzo, bardzo wczesnego dzieciństwa, choć nikomu wtedy nie mówili, bo wiedzieli że nie mogą. Unikali mnie, choć przebywałem w tej samej przestrzeni co oni. Ile setek, tysięcy, milionów takich ludzi – dementorów – jest wśród nas? Ile z nich gra role naszych znajomych, bliskich, rodziny, tak naprawdę niszcząc nas i depcząc?

Zauważyłem, że większość ludzi narzeka na swoje życie rodzinne. Jak nie na bestialskich rodziców, to na dzieci które zaczynają się oddalać i nienawidzić. Ile z tych relacji zostało „obsadzonych” przez system dementorami? Jakże często jest bowiem schemat – dziewczyna ma te 25 lat, zarabia te grosze u prywaciarza. Nie ma mieszkania, ani pieniędzy na wynajem. I jej rodzice z uporem maniaka to wykorzystują – by narzucać swoje chore, konserwatywne zasady, by zabraniać wyjść, spotkań, by wręcz żądać: „kiedy się ustatkujesz i zrobisz nam wnuki?”. Rodzina stanowi prawie że fundament, rdzeń tego, co nazywamy systemem. Wg mnie jest to najgorsze, co mogło ludzkość spotkać. Ale znowu: jest to mechanizm konieczny by cywilizacja trwała, by nie było jakiejś trudnej do wyobrażenia anarchii, byśmy to minimum minimum mieli jednak zapewnione.

Jeden z cytatów mówi o oświeceniu. Jest to sprawa najprostsza z możliwych i jednocześnie najtrudniejsza. Cała rzecz polega na tym, by nie robić tego, co nie trzeba, a co ludzie robią z taką pasją i zawzięciem. Wcale nie chodzi tylko o te wszystkie systemowe, społeczno-rodzinno-karierowe rzeczy. Bo to jeden z pierwszych kroków. Nie należy nadawać zbyt dużego znaczenia rozmaitym życiowym sprawom, rzeczom. Nawet swojemu partnerowi. Nie powinniśmy kontrolować – należy po prostu zwolnić uchwyt kontroli umysłu, wyluzować. I chyba najważniejsze – nie walczyć z systemem, nie buntować się przeciwko światu. Wszystko ma na nim ponoć swoje miejsce i zmian można dokonywać z umiarem, gdy świat / człowiek nie stawia oporu. Jesteśmy dziećmi tego świata, żyjemy, doświadczamy, radujemy i uczymy się dzięki niemu.

A teraz dam Wam coś pod rozwagę – jedna z wielu teorii..

Czy brał ktoś z Was pod uwagę opcję, że niedługo będzie powtórka z Atlantydy (zagłada cywilizacji i biosfery)? Że my umrzemy, tak jak 99,999999% ludzkości? I że większość z nas będzie gotowa by przejść do lepszego świata, planety? Niczym przez to okno na końcu, jak w filmie The Cube? Które to okno otwiera się raz na kilka tysięcy lat, a potem następuje coś w rodzaju Atlantydy? Czy braliście pod uwagę to, że nie będzie żadnej globalnej świadomości i że to, co napisałem, to jedyna droga i jedyny sens tego całego oświecenia?

To tylko teoria, niemożliwa do udowodnienia. Nie wiem jaka jest prawda i prawdopodobnie się nie dowiem. Proponuję jednak wyluzować, przestać tak interesować się tym światem. Przestać chcieć go zmieniać, może nawet trochę odpieprzyć się od tego świata. Weź od świata, od tego systemu to, co chcesz i to, co jesteś w stanie unieść (np finansowo, psychicznie). Nigdy nie bierz tego, co nakazuje Ci ktoś inny – to droga do życiowej tragedii i przedwczesnej śmierci. Podziękuj za to, co masz, a masz wbrew pozorom wiele.

Ja też mam wiele, i też często tego nie doceniałem. Obejrzyjcie film „Dzień Świra” – klasykę polskiego, czarnego humoru. Ludzie w moim wieku (25, 30, 35 lat) często oglądają ten film z goryczą i ze łzami w oczach. Jeszcze w wieku tych 20 lat mieli plany, pomysły, wigor, optymizm. Wtedy oglądali ten film śmiejąc się z tych głupich „poważniaków„. Teraz gdy go oglądają – płaczą, bo ten filmowy, surrealistyczny koszmar stał się udziałem ich życia.

Wyniszczeni tysiącem obowiązków, kredytami, dwoma etatami, szarością i burością dnia codziennego, podświadomie wiedzą że nic fajnego, cudownego, ekstatycznego ich już nie zaskoczy. Podświadomie wiedzą, że teraz tylko czekać na.. śmierć. Ja pomimo tego, że mam chorobę Hashimoto i depresję której nie wiem czym leczyć – to daleko mi do scenariusza z Dnia Świra. Oglądam ten film z ogromnym współczuciem dla tych ludzi. I z jeszcze większą ulgą i radością, że świat mi tego oszczędził. Kocham Matkę Ziemię za to, że mnie przed tym uratowała. Świat troszczy się wbrew pozorom o wszystkie swoje dzieci, te dobre i złe, choć często tego zupełnie nie widać.

Poniżej zapraszam na te cytaty:

Cytuję: „Gdy Bodhidharma został oświecony, nie mógł przez siedem dni powstrzymać się od śmiechu. Kiedy zadawano mu pytania, odpowiadał tylko” “Śmieję się, bo to wszystko jest takie śmieszne. Cały trud jaki sobie zadałem jest kompletnie absurdalny. Śmieję się sam z siebie, śmieję się z całego świata, ponieważ ludzie starają się dokonać czegoś, co w ogóle nie jest konieczne. Ludzie zadają sobie wielki trud, a im bardziej się wysilają, tym to wszystko jest trudniejsze. Akurat ich wysiłki stanowią tutaj przeszkodę.” W jaki sposób chcecie rozstrzygać, kto jest oświecony, a kto nie? Świat roi się od takich idiotów. Z uporem maniaka popisują się swoimi uprzedzeniami, swoimi przesądami. Jedna rzecz jest absolutnie pewna: żaden sado-masochista nie ma szans na oświecenie. Kto zadręcza siebie samego i innych; kto się tym delektuje, ten nie może być oświecony. Oświecenie jest stanem pełnym radości, stanem niczym nie zmąconej pogody ducha. Oświecenie może być dostojne, ale nie może być poważne. Jest samą radością!

Jeśli słyszałeś o człowieku poważnym i smutnym, który został oświecony, to albo nie był w rzeczywistości taki poważny i smutny, albo się przesłyszałeś. Ludzie poważni i smutni stają się papieżami, matkami Teresami, mahatmami Gandhimi, rabinami, kapłanami. Kościoły, synagogi, świątynie, meczety – wszystko to jest pełne takich właśnie poważnych i smutnych ludzi. Czasami gromadzą się oni wokół jakiegoś oświeconego człowieka i zaczynają wszystko psuć, co ten dokonał. Zaczynają tworzyć martwą tradycję – a tradycja musi być przecież poważna. Człowiek oświecony jest zawsze pogodny, radosny, ale żadna tradycja, żadna konwencja nie może być właśnie taka. Cała natura tradycji jest do cna polityczna. Tradycja jest po to, żeby panować; jest po to, żeby tłamsić jednostkę; jest po to, żeby jednostkę wyzyskiwać. A przecież nie da się z uśmiechem na twarzy wyzyskiwać człowieka, żartując i figlując. Nie, trzeba być przy tym śmiertelnie poważnym. Trzeba uczynić ludzi smutnymi, trzeba ich zastraszyć, trzeba zastraszyć ich samym życiem, trzeba ich dusze wprawić w drżenie. Wówczas sami wpadną w zastawione sidła. I tak właśnie ludzie stają się bezwolnymi obiektami całkowicie podatnymi na manipulację.

Gdyby Bóg rzeczywiście chciał, żebyście stali na głowach, to już dawno by się o to postarał. Aby zostać oświeconym, trzeba lekkości kwiecia, lekkości piórka, trzeba wielokolorowości tęczy, radości ptaków o poranku, wolności chmur. Mówiąc inaczej: trzeba serca wypełnionego ekstazą – nie chodzi tutaj o jakąś tam ekstazę absolutem, o jakąś tam rajską ekstazę, ale o ekstazę tym, co jest akurat tutaj i teraz – o ekstazę tej właśnie chwili. Żyjesz faktami. Nie ma tutaj miejsca na nic innego, na żadną przeszłość, na żadną przyszłość. Ta chwila przenika cię całkowicie – tak intensywnie, tak namiętnie, że nie ma w tobie miejsca na nic innego. To właśnie jest zgodna z naturą postawa wobec egzystencji. Dlatego powiadam: skoro tylko żyjesz radośnie i pogodnie w tak zwanym dniu powszednim – już jesteś oświecony. Wszelkie duchowe i ezoteryczne wygłupy prowadzą jedynie na manowce”

---

Cytuję: „Wszyscy mają źle pod kopułą, od Boga począwszy. Po co stworzył człowieka? Do czego on był Jemu potrzebny? Dla własnej chwały? Dla własnego zadowolenia? Dla pokazania się na co go stać? Nie wiadomo! W każdym bądź razie ludzkości to na dobre nie wyszło i wątpię czy wyjdzie. Już przed nami kilka Wielkich Cywilizacji nie osiągnęło zamierzonego przez Boga efektu. Zginęli wszyscy i dobrzy i źli, ale co to Boga obchodzi. Przecież Jego nic nie boli, jak kogoś nie boli to jemu powoli. Bóg ma w nosie cierpienie ludzkie, tak jak ludzie mają w nosie cierpienie zwierząt. Robią doświadczenia na biednych zwierzakach i nawet serce im nie drgnie a nie robią przecież tego dla dobra tych zwierząt tylko dla wyższych idei.

Bóg też żąda dla siebie najwyższej chwały i miłości a przecież to nie On ponosi koszty cierpienia i bólu istnienia tylko ten biedny człowiek, który nie wie po co żyje. Jeżeli sam Bóg nie lituje się nad cierpieniem człowieka, to przecież człowiek nie będzie się litował nad cierpieniem bliźnich swoich. Widać wyraźną analogię działań Boga i ziemskich przywódców. Oni też nad nikim się nie litują, organizują walki wojenne i też im brew nie drgnie na myśl ile ludzi poniesie koszty ich bzdurnych napaści i wypraw wojennych. Nie mają dla nikogo litości, ani dla swoich żołnierzy, ani dla przeciwników, ani dla ludności, która w wyniku ich morderczych poczynań ponosi największy bo nie zawiniony koszt ich bzdurnych rojeń.

Następni w kolejce są rodzice, którzy nie wiadomo z jakiej przyczyny sprowadzają na świat nieszczęśników. Po co sprowadzają? Tego nie wiadomo. Widocznie chcą mieć kogoś do kochania i do tego aby ich też ktoś kochał, czyli z wielkiego egoizmu. Co z tymi dziećmi będzie w przyszłości? Co to kogo obchodzi. Przynajmniej tak wygląda sytuacja na dzisiaj.W dobie tak wielkich zagrożeń, że człowiekowi włos się jeży, od wiadomości o wojnach, pedofilach o handlu dziećmi, o braku pracy, o nędznych emeryturach, o braku mieszkań, o ogólnej ruinie świata, o zagrożeniach wypadkami, katastrofami naturalnymi, zbrodniami i jeszcze wieloma innymi niebezpieczeństwami – ludzie planują sobie dzieci jak kupno samochodu lub lodówki. Są całkowicie bezmyślni. Często sprowadzone na świat dziecko nawet nie zazna ciepła rodzinnego, bo mamusia musi robić karierę, albo podróżować, lub pracować zagranicą. Że ludzie są całkowicie bezmyślni to można jeszcze zrozumieć, ale o co Bogu chodzi? To już trudniej.”

---

Cytuję: „Piękne to wszystko. Założenie organizacji Zeitgeist, żeby nie tworzyć utopii a stworzyć system, który działa. 10 lat zmian i jesteśmy zdrowym, ogólnoziemskim społeczeństwem, które ma wszystko. Ale ale… toż to kolejna utopia. Co zrobić z ludźmi, który nie chcą się dostosować, nie chcą oddać swoich dóbr? Rozstrzelać i użyźnić nimi glebę? Przecież to nie ich wina, że nie chcą oddać, system ich takimi stworzył. Co z tymi, którym się nie będzie chciało pracować dla dobra wspólnego? Jak rozwiązać problemy ludzkiej natury? Rozumiem, że nad materią potrafią zapanować maszyny, komputery. Zarządzanie zasobami jest dość jasne, ale zarządzanie ludźmi? Wydaje się, że kwestia pomijana w tej wspaniałej wizji.”

Autor: Jarek Kefir

Możesz wesprzeć funkcjonowanie mojej strony. Dzięki darowiznom jestem niezależny od partii politycznych, ideologii, religii, koncernów i innych grup nacisku. Moja działalność zależy m.in. od Twojego wsparcia. Dzięki!🙂 W poniższym linku zawarłem informacje, jak to zrobić:
https://atomic-temporary-22196433.wpcomstaging.com/wsparcie/