Patologie normalności: wymogi cywilizacji prowadzą do chorób i przedwczesnej śmierci

Już wiele lat temu zauważyłem, że z tym, co nazywane jest „normalnością”, coś jest cholernie nie tak. Zauważyłem też, że granice pomiędzy normalnością a nienormalnością są ekstremalnie płynne, wysoce relatywne. Zależą one od wielu czynników, takich jak:

-kultura, narodowość, wyznawana religia, miejsce zamieszkania (to co jest nie do przyjęcia w jednej religii, uchodzi za dobre i prawe w innej religii);
-status społeczny i towarzyski (osobie która ma ten status niewielki, niewiele rzeczy puszcza się płazem. O ile u majętnego i wpływowego człowieka płazem przechodzą nawet najbardziej chamskie, infantylne i kiepskie dowcipy, o tyle u biedaka mogą być one powodem nawet zatrzymania w izbie wytrzeźwień);
-płci i wieku (kobietom ogromną część win się odpuszcza, szczególnie tym ładnym. Z drugiej strony, nie akceptuje się damskiej seksualności. I jeszcze jedno – panuje przekonanie, że „młodość musi się wyszaleć”. W ten sposób ogłupia się ludzi (alkohol etylowy – bardzo silna neurotoksyna) i uzależnia ich od dilera – od państwa);
-od sytuacji (przymykamy oczy na wybryki przeciwko normom społecznym w specyficznych stanach – „w emocjach„, „pijany był, przymknij na to oko„, itp. Alkohol i inne narkotyki są tutaj takim alarmowym wentylem bezpieczeństwa w bezdusznym społeczeństwie, które wymaga bezwzględnego i bezdyskusyjnego podporządkowania. Pijemy go specjalnie po to, by robić po nim rzeczy, które byłyby w złym tonie na trzeźwo, lub do których nie mamy odwagi);

Pomimo wszystko – pomimo całej tej umowności i relatywności pojęcia takiego jak „normalność” – panuje powszechny jej kult. Choć tak naprawdę nikt na dobrą sprawę nie wie co to jest normalność. Bo każdy człowiek na Ziemi ma inną jej definicje. Sprawa komplikuje się jeszcze bardziej, gdy doda się do tych rozważań kolejny „parametr”..

Otóż zauważyliście zapewne nieraz i nie dwa, że ludzie co innego oficjalnie deklarują, a co innego robią gdy „nikt nie widzi” lub gdy występują inne „czynniki łagodzące” odstępstwo od normalności. To powszechna wada całej naszej cywilizacji. Pisałem już kiedyś, że to, co nazywamy człowieczeństwem, humanizmem, moralnością, etyką – to tylko taka „nakładka systemowa” na potężny system na którym wyrośliśmy. A który to system ma korzenie bezpośrednio w świecie zwierzęcym. Z tej przyczyny, ta nakładka systemowa ledwie funkcjonuje.

Ludzie deklarują więc publicznie jakąś oświeconą, humanistyczną wartość. Zaś potem szukają wymówki, okoliczności łagodzącej, dzięki której mogliby postąpić zupełnie inaczej, niż wartość, którą deklarują. To jest bolączka naszego gatunku – u wielu ludzi kończy się jedynie na deklaracjach. Jest to typowa „dulszczyzna”, a więc hipokryzja. I zdradzę Wam pewien sekret.. To dzięki tej niewdzięcznej dulszczyźnie ludzkość przetrwała wieki ciemne i mroczne. Bo gdyby ludzie byli tak „porządni” i konserwatywni, jak deklarują – to nasz gatunek nie przetrwałby trwającej od zarania dziejów walki o przetrwanie. Jeszcze przed II wojną światową na pospolite choroby, którym łatwo zapobiec poprzez higienę i wzrost poziomu życia – umierało większość dzieci. Ktoś więc musiał generować zmienność DNA (zdrady, rozwiązłość) i przyrost naturalny.

Zapraszam Was do przeczytania kilku cytatów ludzi znanych o normalności. Część poniższych cytatów odnosi się do współczesnego kapitalizmu. Którego filozofią jest: „produkować coraz więcej i coraz taniej„. Niestety, tutaj, w świecie fizycznym, wszystko ma jasno określone granice. Nie da się w nieskończoność generować wzrostu PKB. Kapitalizm lata temu dotarł do pierwszej „ściany”, nieprzekraczalnej bariery, i owocem tego jest kryzys gospodarczy. Barierą ostateczną jest oczywiście wyczerpanie się surowców, przeludnienie i kolaps wszystkich ekosystemów, czyli zagłada życia biologicznego na Ziemi.

Patologie kapitalizmu sięgają znacznie głębiej niż tylko wymiar ekonomii i wyzysku, czy degradacji przyrody. Tradycyjny medialny podział, który i tak zamyka się najczęściej w: „neoliberalne, tęczowe lewactwo kontra neoliberalni chadecy” nie wyczerpuje całości zagadnienia. Bowiem polityka nie jest przyczyną, ale skutkiem. Te zagadnienia sięgają samej głębi psychologicznego jak i duchowego poznania, o czym pisało wielu myślicieli na przestrzeni stuleci. To są te czynniki, których wyznawcy ideologii „niewidzialnej ręki wolnego rynku” nie biorą pod uwagę – ponieważ ich nie czują, nie rozumieją, nie postrzegają, nie znają.

Wstęp: Jarek Kefir

Proszę o rozpowszechnienie tego materiału!

__________________________________________________________

Cytuję: „Żyjąc podług logiki jaką stwarza ”szybki kapitalizm”, nawet nie zauważymy,że obie dla niego konstytutywne cechy – technika i towar – splatają się ze sobą, kolonizują zarazem nasze życie. Stąd zupełnie fałszywe przekonanie, że głównym wskaźnikiem szczęśliwego życia zarówno indywidualnego, jak i społecznego są wskaźniki zysku, efektywności zawodowej i wzrostu PKB. (…)

Szybki kapitalizm schlebia kultowi działania – więcej zysku, więcej obrotów na giełdzie, wyższe pensje, lepsze oceny w szkole, więcej zrzuconych kilogramów.. Nie osiągniemy owego ‚więcej’ jeśli nie będziemy działać niemal 24h na dobę (…) musisz poddać się tyranii maksymalnego wykorzystania czasu.(…) gołym okiem widać, że mimo tych wszystkich osiągnięć – nauki, medycyny, ekonomii – szczęścia nie przybywa. Przybywa raczej bólu i cierpienia, gdyż – i to już Thoreau – ”bezmyślność jest grabarzem świata’.”
~Jarosław Makowski, publicysta, filozof; z artykułu ”Marnuj czas”

Cytuję: ”Jeśli człowiek codziennie spędza większość czasu, spacerując po lasach, albowiem je kocha, grozi mu niebezpieczeństwo,że uznają go za próżniaka, lecz jeżeli cały dzień jako spekulant wycina lasy i przedwcześnie ogołaca ziemię,uchodzi za pracowitego i przedsiębiorczego obywatela.”
~Henry David Thoreau – ”Życie bez zasad”

Cytuję: ”Analiza współczesnych metod produkcji i analiza psychicznych zdolności przystosowania, przy pomocy których człowiek próbuje sprostać wymaganiom obecnej gospodarki, wykazuje, iż od człowieka wymaga się postaw psychicznych i cech społecznych, które powodują u niego chorobę psychiczną.

To co jest korzystne dla funkcjonowania obecnego systemu ekonomicznego, okazuje się być szkodliwe dla psychicznego zdrowia jednostki. Zatem to, dzięki czemu ktoś w dzisiejszym społeczeństwie osiąga sukces, przy bliższym przyjrzeniu okazuje się niekorzystne dla jego zdrowia psychicznego. Dlatego powstaje podejrzenie, że to co normalne, stanowi wyraz chorobliwego rozwoju.”
~”Patologia normalności” – Erich Fromm, z przedmowy Rainera Funka

Cytuję: „To, co uznajemy za ‚normalne’ jest produktem stłumienia, wyparcia ,rozszczepienia (…) ‚Normalnie’ wyobcowany człowiek – z racji tego, że zachowuje się niemal tak samo jak wszyscy – uznany zostaje za osobę zdrową psychicznie. Inne formy wyobcowania, które odbiegają od powszechnie występującego stanu wyobcowania,to te, którym ‚normalna’ większość nadaje etykietkę niewłaściwych lub szalonych. (…)

Społeczeństwo wysoko ceni normalnego człowieka. Kształci dzieci by zatraciły swą pierwotną naturę i poczytalność, i w taki sposób stały się normalne. W ciągu ostatnich pięćdziesięciu lat normalni ludzie zdołali wymordować niemal sto milionów swych normalnych bliźnich. (…) Nie ma się co łudzić. Ludzie są wstanie zniszczyć człowieczeństwo innych ludzi i faktycznie to robią.”
~”Polityka doświadczenia. Rajski ptak” – Ronald David Laing; psychiatra, psychiatra wojskowy, filozof

Cytuję: „Powstaje pytanie: czy zdolność przystosowania się do zmieniających się warunków życia możemy uważać za zasadniczą cechę zdrowej psychicznie jednostki?

Chyba takie ujęcie należy do najpopularniejszych i najbardziej powszechnych ale jednocześnie nie uwzględnia rozwoju i dlatego jest szkodliwe moralnie i społecznie. (…) Jest to przystosowane do aktualnych warunków, do mody, do nastroju i postawy większości, a jednocześnie wyraz postawy kompromisu, rezygnacji z oryginalności, twórczości, autentycznego rozwoju, a więc rozwoju osobowości. (…) Przystosowanie to ciągła rezygnacja z własnej postawy moralnej, z postawy niekompromisowej i to nawet bez uświadamiania sobie tego stanu rzeczy i przeżywania niepokoju z powodu tej rezygnacji.

To przyjęcie postawy ‚żonglowania’ między poglądami innych ludzi, brak wewnętrznej potrzeby przekształcania prymitywnych potrzeb i postaw.(…) Jest wyrazem jednostronnego, jednopoziomowego pragmatyzmu i podkreśla wartość tzw. sprytu w życiu codziennym. Jest wyrazem potrzeb, choć przeważnie nieświadomych, większości społeczeństwa.”
~Kazimierz Dąbrowski

Cytuję: „W naszej kulturze ludzie sprzedają nie tylko swoją fizyczną siłę, umiejętności, mózg, zostali zatrudnieni w jakimś celu, ale także swoje osobowości, to znaczy muszą być myli, muszą, jeśli to możliwe, posiadać odpowiednie wykształcenie, muszą mieć dzieci, ażeby ich szanowano. Nawet żona musi być miła i odpowiadać pewnemu wzorcowi. Mężczyzna musi być sympatyczny, i to tym bardziej im bardziej pragniemy, aby człowiek ten nie czuł się jak konkretna osoba, która je, pije, śpi, kocha, i nienawidzi, która jest kimś wyjątkowym, kimś konkretnym, ale jak towar, jako coś, co musi – celowo używam tutaj określenia ‚musi’ – skutecznie sprzedawać się na rynku. (…)

Całe poczucie wartości jednostki – jeżeli nazwiemy ją jednostką – zależy od tego czy dobrze się sprzedaje czy nie. Z tego powodu jej poczucie pewności siebie w ogóle nie zależy od uznania jej rzeczywistych, konkretnych właściwości, inteligencji, uczciwości, humoru, tego, czym jest, ale tego czy skutecznie potrafi sprzedać samą siebie. I dlatego jednostka taka jest oczywiście zawsze niepewna, zawsze uzależniona od sukcesu, i gwałtownie traci wiarę w siebie, jeśli ten sukces nie nadchodzi.”
~”Patologia normalności” Erich Fromm