Chciałbym napisać trochę na temat psychologii, w szczególności jej błędów. Pisałem kiedyś, że wiele porad na świecie jest tak konstruowana, by mogły z nich skorzystać osoby, które mają jakieś tam małe problemy, ale ogólnie, jest z nimi wszystko ok. New age i jej idea przebudzenia i oświecenia, to jakiś ponury żart w polskiej rzeczywistości pokolenia 1850 zł brutto. Lęk związany z życiem w tym kraju jest tak silny (choćby ten podświadomy) i dotyczy niemal 100% społeczeństwa, że wiele z tych postulatów jest niemożliwych do wprowadzenia.

Znam mnóstwo ludzi z rozmaitych środowisk. New age’owców, ezoteryków, okultystów, satanistów. Ilu z nich jest przebudzonych? Może dwóch, trzech, żyjących sobie spokojnie, gdzieś na wioskach, po ludzku życzliwych, miłujących, pogodzonych ze światem. Ilu ludziom ta cała idea przebudzenia i oświecenia zaszkodziła? Jest ich tak wielu że nie mam pojęcia ilu. A opisywanie tego, co te osoby wyprawiają, przekracza nawet moje możliwości literackie. Podobnie jak new age – coaching. Są to raczej zabawy dla sytych i znudzonych społeczeństw Zachodu, którym w przysłowiowych dupach się poprzewracało. My potrzebujemy czegoś zupełnie innego.

A jakie błędy popełnia sama psychologia? Ta akademicka, uważająca siebie za naukę? Jest kilka takich błędów, które do złudzenia przypominają błąd new age i coachingu. Jest to oferta zoptymalizowana tak, by pomagać ludziom stać się super-uspołecznionymi ekstrawertykami. A przynajmniej taki jest jej model optymalny. Bo wiadomo, ze skutecznością psychologii jest bardzo, bardzo różnie. Terapia ma ponoć trwać przynajmniej 10 lat, a słyszałem, że i do końca życia.

Jest takie mądre, życiowe powiedzonko, stworzone przez jakąś mądrą osobę, na długo zanim ktokolwiek słyszał o Freudzie: „Skuteczność jest miarą prawdy„. Czyli skuteczne jest to, co jest prawdziwe, to, co pomaga, to, co rozwija. Natomiast jeśli jakaś metoda jest określona jako „naukowa„, „sprawdzona„, „potwierdzona badaniami„, ale nie jest skuteczna – to znaczy to, że nie ma w niej prawdy.

Najpierw wkleję ważny, i metaforyczny cytat dotyczący m.in. omawianego tematu, ale także wielu innych sfer życia:

Cytuję: „Wyobraź sobie, że znajdujesz się na wyspie, na której spotykasz dzikie plemię. Teraz Twoje życie zależy od tego, jak się zachowasz.
1. Pierwszy wariant: jesteś ofiarą. Przepraszasz, przynosisz dary, usprawiedliwiasz się, przypochlebiasz. W tym wypadku twoim przeznaczeniem jest bycie zjedzonym.
2. Drugi wariant: jesteś zdobywcą. Przejawiasz agresję, atakujesz, próbujesz ich sobie podporządkowywać. Twój los – to zwyciężyć albo zginąć. [Najczęściej jednak zginąć]
3. Trzeci wariant: podajesz się za pana i władcę. Wystarczy, że skiniesz palcem jako moc mający i podporządkowują Ci się. Jeśli sam nie masz wątpliwości co do własnej potęgi, inni także będą myśleć, że nie ma innego wyjścia. Emisja Twoich myśli nastrojona jest na linie życia, na których jesteś władcą.”
~Vadim Zeland, Transfering Rzeczywistości, tom 2

Wędrowiec, który trafił na wyspę – to my, widzący i wiedzący więcej. Wyspa – to metafora Ziemi. Dzikie plemię – to słabo rozwinięte, ziemskie dusze. A więc kapitaliści, psychopaci, dresiarze, hipokryci, cyniczne korporacyjne lemingi, islamiści, konserwatywni bigoci, i cały przekrój społeczeństwa. Dobrze, ale co to ma do samej psychologii?

Psychologia ogromny nacisk kładzie na ASERTYWNOŚĆ czyli punkt drugi powyższej opowiastki. Obecnie asertywność jest powszechnie chwalona, polecana. Każdy chce się tej asertywności uczyć, i prawie każdy ma z nią problem. Wiecie, dlaczego tak jest? Asertywność to wariant agresywny, ofensywny, to wariant ekstrawertyka, który świat ma u stóp. Asertywny ekstrawertyk „musi pokazać gdzie raki zimują” pracownikowi w swoim korpo, potem mężowi czy żonie, potem gderającej matce.. Adrenalina i kortyzol dosłownie wylewają mu się uszami i wszystkimi innymi otworami, całymi wiadrami. Ale ekstrawertyk to lubi, to go napędza, czuje się jak ryba w wodzie.

Asertywność to biegun „minus” medalu o nazwie „wolność i samostanowienie„. To wyważanie czołgiem otwartych drzwi, razem z futryną i połową ściany. I dlatego tak wielu ludzi ma z tym problem – bo na siłę chcą się tego nauczyć. Czyli chcą być kimś, kim nie są i się nie staną, czyli ekstrawertykami. To tak, jakby chcieć nauczyć rybę wspinać się na drzewa. Dobrze, ale jak wiemy, każdy medal ma dwie strony. Jaki jest biegun „plus” tego medalu? Czyli biegun nieagresywny i nieofensywny? Taki, którego może nauczyć się także introwertyk?

To, co ja proponuję, to wyluzowanie, pogodzenie się z ludźmi i światem, nauczenie się praw nim rządzących. Wymienię poniżej w punktach te zasady, które są często pomijane przez psychologię:

Pozwól sobie być sobą, i pozwól by inni też mogli być sobą. Pozwól więc im także na: głupotę, tkwienie w błędzie, tkwienie w toksycznych związkach itp itd. Jeśli chcesz jednak pomóc – pomagaj, tłumacz, argumentuj, ale bez nalegania, bez nakazywania, bez narzucania. Jeśli ktoś jest gotowy na zmianę – posłucha Cię i zmieni się, choćby te zmiany były dla niego bardzo bolesne. Jeśli nie jest – idź w swoją stronę i pozwól mu być np w toksycznym związku. Być może on właśnie takich tragicznych doświadczeń potrzebuje do rozwoju.

Nie chciej na siłę zmieniać człowieka, grupy ludzi, świata, systemu. Siłowy nacisk na świat to najgorsze co można zrobić, bo budzi gniew „sił natury„. Ludzie podświadomie wyczują taką postawę i zareagują wobec Ciebie tym samym – agresją, bardzo różnie pojmowaną. I znowu: możesz próbować zmienić, wpłynąć na kogoś, zasugerować mu coś, spróbować wytłumaczyć. Ale znaj poziom mentalności danej osoby i nie próbuj tłumaczyć mu rzeczy, których nie jest w stanie zrozumieć. Gdy widzisz opór, mechanizmy zabezpieczające w psychice – ewakuuj się. No i miej raczej postawę życzliwości, pomocy i zrozumienia, niż chęć zmienienia kogoś na siłę, za wszelką cenę.

Raz na zawsze zrezygnuj z posiadania racji. Chęć posiadania racji, chęć wygrania dyskusji, sporu – jest chyba najgorszym możliwym programem, wirusem ludzkiego umysłu. Naprawdę trudno mi znaleźć drugą ludzką cechę, która byłaby tak samo destrukcyjna. Chyba że chodzi o lęk przetrwania, związany z mentalnością niedoboru – „nie starczy dla wszystkich, więc mogę iść po trupach do celu, jak 90% ludzi„. Przecież nawet nauka zna mniej niż 1% (wszech)świata. Duchowość tak samo – jest tak wieloznaczna, niejasna i niezbadana, tak dużo jest w niej przekłamań, tak samo jak i w nauce. Ideologie, religie, doktryny, poglądy? To już w ogóle jest absurd, bo każda z nich to trochę prawdy, plus masa kłamstw i gównoprawd. No i każda z nich przedstawia bardzo zawężone, jednostronne widzenie świata, a przecież wiele zjawisk ma drugie, trzecie, a czasami nawet dziesiąte dno. Świat jest niezmiernie skomplikowany, to wielomiliardowa obfitość, jest w nim absolutnie wszystko. Ideologie i religie mają dawać jakąś tam bezpieczną, i przede wszystkim bardzo zawężoną iluzję postrzegania. Bo pełnią one role tabletek uspokajających w świecie, który jest nieznany, trudny, często wręcz wrogi.

Dalej: zrezygnuj z nadawania nadmiernej ważności (nadmiernego priorytetu) osobom, relacjom, przedmiotom. Przyznam że to prawo świata, choć jest nieśmiało i z rezerwą obserwowane przez psychologię – wykracza daleko poza nią. Prawo to polega na tym, że jak czegoś gorączkowo i panicznie pragniesz, to tym bardziej tego nie dostaniesz. Natomiast jak wyluzujesz i całkowicie zrezygnujesz z gorączkowej chęci zdobycia, to Twoje szanse na zdobycie tego wręcz rosną. Prawo Murphy’ego? Miej wyjebane a będzie Ci dane? Szczególnie widać to w relacjach damsko-męskich, ale nie tylko.

Obniż ilość emocji związaną z konfliktami, sprzeczkami, ideologiami, religiami, i wszelkimi innymi wiernościami (np konflikt techno-metal, drużyny sportowe). Poprzez negatywne emocje z nimi związane, nakręcasz się. Czujesz się gorzej, wkurzasz lub stajesz zgorzkniały. Ezoterycy i okultyści mówią, że tracisz w ten sposób energię życiową, która jest przechwytywana przez… świadomość zbiorową, której tak bardzo nienawidzisz. Nienawidząc kościelnych oszołomów z PiSu, czy złodziei i zdrajców z PO, „dokarmiasz” swoją energią ich świadomości zbiorowe (nazywane też egregorami). Siłą rzeczy, nie starczy Ci energii na inne życiowe aktywności. Bo musisz np walczyć z tymi cholernymi PiSuarami czy POwcami.

Nie próbuj ukrywać swoich wad. Każda negatywna cecha ma swój pozytywne biegun. Zawsze chodzi o to, że trzeba „ciemność” zaakceptować i przetransformować w jasność. Mówił o tym już Carl Gustav Jung, ale psychologia najwyraźniej o tym zapomniała, i poszła śladem ateisty Freuda. Ekstrawertycy mówią najczęściej o sobie. „Ja, ja, ja i jeszcze raz ja„. Introwertycy mogą tę skądinąd niezbyt ładną cechę wykorzystać, ponieważ mają oni odwrotną umiejętność. Czyli umiejętność słuchania.

I jeszcze jedno. Nie oceniaj. Nie potępiaj, Nie odsądzaj od czci i wiary. Czy jak ktoś popełnił błąd, to koniecznie musi zostać ocenę od tego prawego i sprawiedliwego, czyli od Ciebie? A ile Ty popełniłeś błędów? Każdy je popełnia. Jeśli oceniasz, osądzasz, potępiasz, obrażasz, plotkujesz – nigdy nie zobaczysz więcej niż to, co ludzie kłamią oficjalnie. Czy to w pracy, czy na facebooku, czy na rodzinnych spotkaniach. Ludzie będą to podświadomie wyczuwali i będą się zwyczajnie bać mówić Ci prawdę. Prawda o tym że miało się traumę, że zbłądziło się, że chorowało się, że przyszło niespełnienie i rozgoryczenie – nie jest pożądana i jest przez ludzi skrzętnie ukrywana. Jeśli masz kobietę i jeśli jeszcze nie pozbyłeś się tych brzydkich cech, to ona się będzie Ciebie zwyczajnie bała. Naprawdę, nie przyszedłeś na ten świat po to, by być srogim sędzią.

Ja te punkty w pewnej części zrealizowałem od marca, kwietnia tego (2016) roku. Rezultat wręcz mnie zszokował. Dawne wampirki np z rodziny czy miejsca pracy, nie tylko przestały mi okazjonalnie dokuczać. Ale wręcz stałem się dla nich zupełnie przezroczysty, niewidzialny. Poniżej wkleję jeszcze ciekawy fragment z poradami Vadima Zelanda, idealnych dla introwertyków. Nie musisz jak ekstrawertyk Rambo wsiadać do czołgu, by wyważyć otwarte drzwi, z futryną i połową ściany. Wprowadź backdoora (konia trojańskiego) do systemu, wyjdź z tego czołgu, który bezskutecznie próbujesz uruchomić, i… Wejdź spokojnie i życzliwie przez drzwi. Bo one są otwarte – cały czas, tak samo jak okna.

Cytuję: „Wyobraź sobie, że żyjesz nie osądzając innych. Możesz z łatwością im wybaczyć i rozstać się z wszelkimi posiadanymi sądami. Nie masz potrzeby posiadania racji i nie potrzebujesz nikomu udowadniać błędu. Szanujesz siebie i wszystkich innych, a oni szanują Ciebie. Wyobraź sobie, że żyjesz bez strachu kochania i bycia kochanym. Już nie boisz się odrzucenia i nie masz potrzeby bycia zaakceptowanym. Możesz powiedzieć: „kocham Cię” bez wstydu czy uzasadniania. Możesz kroczyć przez świat z szeroko otwartym sercem i nie obawiać się zranienia.”
~Don Miguel Ruiz

Cytuję: „Znaczna część problemów w stosunkach międzyludzkich jest konsekwencją walki umysłu z nurtem wariantów. Krytyka to jeden z przejawów tej walki. Krytyka jest bezpośrednim tworem wewnętrznego zamiaru. Zachęta i stawianie na pozytywne cechy człowieka należą do zewnętrznego zamiaru. Krytykować człowieka – to to samo, co walczyć z otaczającym światem.Żadnych korzyści to nie przyniesie, jeżeli za korzyść nie uznamy usiłowania wylania swojej żółci i sprawienie przykrości przeciwnikowi. Zachęta zaś, przeciwnie, stanowi dla ludzi siłę napędową.Oskarżając i krytykując człowieka, próbujesz oddziaływać na niego swoim wewnętrznym zamiarem.Podkreślając jego zalety (mimo wszystko), niczego nie tracisz, lecz pozwalasz rozwinąć się sytuacji na własną korzyść.

Nie oskarżaj o nic innych. Wielu ludzi ma skłonność do czynienia sobie wyrzutów i noszenia w sobie poczucia winy. Lecz nikt nie jest skłonny tolerować wymówek pod swoim adresem ze strony innych.Człowiek, potępiając siebie, może dojść nawet do masochizmu. Jednak oskarżenia ze strony innych zawsze są bolesne. Człowiek będzie odczuwać urazę zawsze, nawet jeżeli postępuje niesłusznie i oskarżenie jest zasadne. No i jaki pożytek Ci to przyniesie? Wylejesz swoją żółć? Ale przecież tym samym stwarzasz nadmierny potencjał i sam na tym ucierpisz. Jeżeli celem nadrzędnym jest przekonanie człowieka, że się myli, to i tak Ci się to nie uda.Mało prawdopodobne jest, by wysłuchując Twojego oskarżenia, całkowicie uznał swój błąd, nawet jeżeli powie, że się z Tobą zgadza. Próbując oskarżeniem pod – budować swoje ego czyimś kosztem lub utwierdzić swą władzę,możesz osiągnąć cel. Lecz staniesz się wtedy manipulantem.

Jeżeli nie stawiasz przed sobą żadnego z tych celów, zrezygnuj z krytyki i oskarżeń. Potępiając i krytykując ludzi, młócisz rękoma po wodzie i usiłujesz płynąć pod prąd. Machnij ręką na cudze wady i myśl tylko o zaletach. Jest to poruszanie się z nurtem, które przyniesie nieocenioną korzyść. Jeżeli Twój Nadzorca nie śpi, zawsze pomoże znaleźć usprawiedliwienie dla postępków człowieka, którego chcesz osądzić. Nadzorca, będąc Twym wewnętrznym obserwatorem, nie pozwoli Ci pogrążyć się w grę i wszcząć spór lub kłótnię. Popatrz na grę z boku, jak widz, przypomnij sobie, że krytyka nie przyniesie niczego prócz szkody i poruszaj się z nurtem. Oskarżenia i krytyka nie mogą odgrywać pozytywnej roli, ponieważ wybijają człowieka z kolein, z nurtu, z którym się poruszał. Nurt prowadził go do określonego celu. Przecież wszyscy ludzie kierują się swoimi pobudkami i dążeniami. Popierając człowieka (mimo wszystko), kierujecie go w korzystne dla siebie łożysko, nie wybijając z nurtu i nie przeciwstawiając się jego dążeniom.W ten sposób Twoje i jego pragnienia stają się równoległe. Niczyje prawa nie zostają ograniczane, niczyja ambicja nie cierpi, a interesy stają się wspólnymi.

A czy Tobie podoba się krytyka pod Twoim adresem? Nie jesteś w stanie jej znieść albo próbujesz przekonać siebie, że jest uzasadniona. W każdym razie nie przyjmujesz krytyki, jeżeli oczywiście nie rozwinąłeś w sobie kompleksu poczucia winy. Krytyka może ponaglić, zmusić do działania „jak należy”. Ale zmusić można tylko umysł. Duszy nie da się zmusić. Ona zawsze robi to, co chce, albo przeszkadza umysłowi robić to, co należy. Krytyka czyni duszę wrogiem umysłu, a zachęta – sojusznikiem. W ten sposób zachęta stanowi siłę budującą, a krytyka burzącą, destrukcyjną. Właśnie dlatego kadra kierownicza w przedsiębiorstwach jest tak dobierana, by przyszli kierownicy nie nastawiali się na krytykę złej pracy, co umie zrobić każdy fajtłapa, a umieli stworzyć atmosferę entuzjazmu, przy której ludzie sami chcą pracować dobrze. A kiedy tak się dzieje? Kiedy ludzie, wykonując wspólną pracę, czują swoją osobistą ważność. Jeżeli chcesz narobić sobie wrogów, spieraj się i udowadniaj swoją rację za wszelką cenę. W rozdziale „Nurt wariantów” (pierwszy tom) już omawialiśmy, jak bezsensowne i szkodliwe jest dążenie do udowodnienia swojej racji za wszelką cenę. Jeżeli spór ma dla Ciebie zasadnicze znaczenie, kiedy twoje interesy rzeczywiście nie pozwalają ustąpić – spieraj się. W pozostałych wypadkach zostaw prawo do młócenia rękoma po wodzie innym.

Wygrana w polemice nie przyniesie Ci żadnych korzyści. A przy okazji możesz zyskać sobie wroga. Jeżeli człowiek z przekonaniem opowiada brednie i dajesz mu to do zrozumienia, nigdy się z Tobą nie zgodzi. Albo raczej zgodzi się wtedy, gdy rozwinął w sobie wybujałe poczucie winy i skłonność do samobiczowania. Tylko czy potrzebne jest Ci zwycięstwo nad takim człowiekiem? Jeżeli Twoje interesy w żaden sposób nie ucierpią, pozwól innym twierdzić to, z czym się nie zgadzasz. W ten sposób nie stwarzasz nadmiernych potencjałów i nie walczysz z nurtem. Spierający się ludzie zazwyczaj bez reszty pochłonięci są przez grę. Śpią kamiennym snem. By nie dać się wciągnąć w grę, trzeba obudzić się i uaktywnić wewnętrznego Nadzorcę, jeżeli w polemice bierze udział kilka osób, zejdź ze sceny na widownię i poobserwuj grę stamtąd. Weź na siebie rolę rozsądnego widza, a uzyskasz ogromną przewagę. Podczas gdy każdy uczestnik próbuje urzeczywistnić swój wewnętrzny zamiar, dowodząc słuszności swojego punktu widzenia, Ty odlatujesz od okna i rozglądasz się. Przyjdzie Ci do głowy rozwiązanie, którego nie widzi nikt z interlokutorów. Tylko nie należy tego rozwiązania wszystkim narzucać. Najważniejsze to zaproponować, a kopie niech kruszą inni.

Jeżeli zwyciężyłeś w sporze, możesz uznać, że poniosłeś porażkę. Nawet jeżeli oponenci formalnie uznali Twą rację, bądź pewien, że w myślach znajdą masę nieformalnych argumentów na swoją korzyść. Przegrany w sporze zawsze otrzymuje cios w swoją ważność. A kto uderza? Ten, kto potrafił postawić na swoim. Przecież nie chciałbyś uderzyć tego człowieka w twarz, prawda? Dokładnie tak samo nie powinieneś chcieć zadawać ciosu w czyjeś poczucie własnej ważności. Ludzie bardzo często obrażają się nawzajem w ten sposób. Obraza taka nosi zawsze skryty charakter, ponieważ znoszona jest w milczeniu. Ludzie nie lubią otwarcie demonstrować swojego dążenia do umocnienia swojej ważności. Dają do zrozumienia, że i tak są ważni, i dlatego nikt nie pragnie pokazywać, że walczy o swoją ważność, chociaż wszyscy robią to na każdym kroku.

Jeżeli człowiek otrzymał cios w swoją ważność i przemilczał to, nie myśl, że nie poczuł się tym dotknięty lub pogodził się z ciosem. Uraza będzie żyć – jeśli nie w sposób świadomy to w podświadomości. Zwyciężyłeś w sporze i wydaje Ci się, że tym samym zwiększyłeś swoją ważność. Lecz zrobiłeś to kosztem zniżenia ważności oponenta. Sam rozumiesz, że skryta uraza, która zawsze przy tym powstaje, nie przyniesie nic dobrego. Ponadto pokonany oponent za nic nie uzna tej Twojej ważności. Jest jeden świetny sposób, by nastawić człowieka przeciw sobie – dać mu do zrozumienia, że jesteś lepszy od niego. Nie stwarzaj sobie bożków i nie stwarzaj sobie wrogów – oto najważniejsze hasło kontaktów zgodnych z biegiem nurtu. Unikaj jak dżumy prób dotknięcia poczucia ważności ludzi. Niech stanie się to szczególnym tabu. Unikniesz w ten sposób masy problemów i przykrości, których przyczyny byłyby niejasne ze względu na utajoną naturę ciosu w cudzą ważność. Co robi spierający się z Tobą człowiek? Broni własnej ważności w tej lub innej formie. Wyjdź mu naprzeciw. Zgódź się z tym, co mówi. A zgadzając się, dasz mu to, o co mu chodziło. Teraz będziesz mógł spokojnie porozmawiać o Twoim punkcie widzenia. Nie narzucać, nie udowadniać, tylko porozmawiać. W tym wypadku nie tylko poruszasz się z nurtem, lecz również wykorzystujesz zewnętrzny zamiar. W sumie uzyskasz niedościgniony efekt. Takiego efektu nie uzyskasz żadnymi innymi intelektualnymi sposobami. Na samym początku rozmowy z człowiekiem trzeba nastawić się tak, by patrzeć w tę samą stronę, co on. Jeżeli pierwszym, co odpowie człowiek na Twoje zdanie będzie słowo „nie”, uznaj, że nie ma sensu namawiać go dalej. Zwrócił się w drugą stronę i nie będzie się poruszać z nurtem wraz z partnerem. Ważne, by na początku sprawić, że rozmówca powie „tak”. Nigdy nie zaczynaj rozmowy od spraw spornych. Zacznij od czego chcesz, byle tylko rozmówca zgodził się z Tobą. Potem można płynnie przejść do kwestii spornych. Teraz pojawiło się znacznie więcej szans, ponieważ siłą rozpędu poruszacie się z nurtem w tym samym kierunku i emisja Twoich myśli nie wpada w dysonans z emisją myśli partnera.

Jeżeli dopuściłeś się uchybienia i oczekujesz zasadnego oskarżenia, nie przygotowuj się do obrony. Po prostu uznaj swój błąd zawczasu. Ten, kto zamierza wywrzeć na Tobie sprawiedliwy gniew, najprawdopodobniej od razu przybierze wspaniałomyślną i wyrozumiałą postawę. W takim wypadku nie można powiedzieć, że najlepszą obroną jest atak. Okazuje się, że zawczasu zgodziłeś się z linią oponenta i tym samym zapaliłeś zielone światło dla jego wewnętrznego zamiaru. Swoim uprzedzającym posłuszeństwem urzeczywistniasz jego wewnętrzny zamiar zrobienia z Tobą porządku i przy okazji zwiększenia swojej ważności. Lecz ponieważ robisz to bez przymusu, z własnej woli, Twoja ważność przez to nic nie traci. W ten sposób pieczesz dwie pieczenie na jednym ogniu: zwiększasz ważność oponenta, za co będzie Ci wdzięczny, i nie zniżasz swojej. Broniąc swoich błędów, wiosłujesz pod prąd i oddajesz energię wahadłom. Chęć usprawiedliwienia się za wszelką cenę wywołana jest przez zawyżony poziom wewnętrznej ważności. Zrzuć z siebie ten ciężar ponad siły, podaruj sobie prawo do błędów i pozwól sobie je popełniać. Nie broń swoich błędów, a świadomie je uznawaj.Od razu zacznie Ci się lżej żyć. W rozdziale „Nurt wariantów” już mówiłem, że uwagi ludzi, którzy Cię drażnią, mogą być bardzo pożyteczne. Propozycje, które na pierwszy rzut oka Cię denerwują, w sumie okazują się nie być pozbawionymi sensu. Dotykają Cię uwagi i propozycje otoczenia, jeżeli sam w czymś zawyżyłeś poziom wewnętrznej ważności. Odrzuć ważność, przestań przeciwstawiać się nurtowi i uznaj cudzą rację lub przynajmniej przyjmij ją do wiadomości.

Powiedz temu człowiekowi, że rzeczywiście miał rację, coś twierdząc. Zobaczysz rezultat. Można byłoby mu nic nie mówić, jednak zrób to. Przecież niczego nie tracisz. Każdy się myli – i głupiec, i mędrzec. Lecz w odróżnieniu od pierwszego, mądry uznaje swoje błędy. Głośno oznajmiwszy, że człowiek miał rację, od razu uzyskujesz jego przychylność. Ludzie żyją w agresywnym świecie wahadeł, w którym trzeba co chwila walczyć o swoją pozycję i bronić się. A tutaj sam proponujesz człowiekowi, że zrobisz to za niego. W ten sposób unikasz pojawienia się z jego strony postawy obronnej. Od razu odczuwa on ulgę. Jest Ci wdzięczny za to, że pomogłeś mu w starciu. Nie jesteś już jego potencjalnym przeciwnikiem, lecz sojusznikiem. Cała ta sytuacja zostaje błyskawicznie odtworzona w głowie Twojego partnera na poziomie podświadomości. Dokładnie tak samo myślisz, śpiąc na jawie. Lecz jeżeli stosujesz w praktyce świadomość, podjęcie się roli świadka cudzej racji nie przysporzy Ci trudu, a nawet będzie czymś interesującym. Kiedy ktoś ma rację i inni to przemilczą,Ty głośno uznaj rację owego człowieka. Jeżeli dla niego dana kwestia ma zasadnicze znaczenie, będzie Twoim dłużnikiem. W każdym razie będzie wdzięczny, przy czym raczej nieświadomie.

Wyobraź sobie, jakiej dżungli żyją ludzie. Wciąż muszą być w pogotowiu, w każdym widzieć potencjalnego przeciwnika, nawet jeżeli na pozór kontakty są przyjacielskie. Każdy troszczy się o siebie i jest stale gotów do obrony. To wcale nie przesada, po prostu dawno już przyzwyczailiśmy się do takiego stanu rzeczy. W takim środowisku będziesz wprost skarbem, prawdziwym odkryciem dla ludzi zmęczonych walką. Wyobraź sobie, ilu sojuszników można by pozyskać?! A potrzeba w tym celu tylko zmniejszyć swoją ważność i nie omieszkać uznać cudzej racji. Działasz świadomie i na tym polega Twoja przewaga.Tymczasem ludzie śpią i nie powiedzą Ci „Dziękuję”. Lecz gdyby mogli się obudzić i świadomie wyrazić swój stosunek do Ciebie, to usłyszałbyś: „Ten człowiek jest niegłupi. Lubię go. Jestem mu życzliwy. To fajny gość”. Nikt Ci tego głośno nie powie, po cichu również. Ale gdyby wyrazić podświadome odczucia, to brzmiałyby właśnie tak. Wyobrażasz sobie, jaki skarb poniewiera się pod nogami? Ludzie zajęci i obciążeni swoją ważnością zazwyczaj brną naprzód i nie zauważają, że pod ich nogami leżą prawdziwe klejnoty. Masz ogromną przewagę: świadomość, brak ważności i zainteresowanie ludźmi. Wykorzystaj tę przewagę, a zobaczysz klejnoty tam, gdzie inni dostrzegają same kamienie.”
~Vadim Zeland

Książki tych powyższych, jak i wielu innych autorów możesz kupić w poniższej księgarni internetowej:
–TaniaKsiążka.pl

Swego czasu, jeszcze w epoce dinozaurów, zanim upadła Atlantyda… Czytałem namiętnie fora typu PHP BB by przemo. Jedno z nich było forum psychologicznym. Oprócz ludzi z problemami, była tam grupa tych „ekstrawertycznym i zajebistych„, którzy studiowali psychologię, wymieniali się opiniami, brylowali w towarzychu forumowym. Chcieli być jeszcze bardziej ekstrawertyczni i zajebiści. O czym oni mówili? Właśnie o byciu normalnym, o normach społecznych, o dostosowywaniu się lub niedostosowaniu. Ile ja się tego naczytałem. Jak rozmawiali np o związkach, to ich wnioski absolutnie nie wykraczały poza sztywne ramy społecznego rozumowania.

Miłość była dla nich mieszanką egoistycznego posiadania danej osoby na własność (zazdrość, zaborczość i te sprawy) z transakcją handlową. Po lekturze ich wpisów można było dostać jakiejś niewyobrażalnej traumy. I pomyśleć, że aby dostać miłość od kobiety, to trzeba mieć górę forsy jak Rockefeller, no i śmiałość i bezczelność Hannibala Lectera. O czymś takim jak miłość bezwarunkowa, lub chociaż „niskowarunkowa„, nawet nie słyszeli. Z miłości zrobili jej… odwrotność, czyli służbę systemowi.

Ogólnie, byli to ludzie tak zajebiści, och, ach, tak znający życie, tacy uspołecznieni i normalni. Ta dulska normalność aż wylewała im się uszami i innymi otworami ciała. O związkach i kobietach wiedzieli wszystko – jak mówili. Wiem tyle, że obecnie, pomimo tej wiedzy, dali się zapędzić od pantofel. Statusieli i skapcieli. Nie wiem czy są szczęśliwi czy nie, kolejny życiowy przełom – wiek 35 lat – pokaże.

Psychologia raczej nie zostawia miejsca na niestandardowość, twórcze szaleństwo, taki trochę „hardcore„. Masz włożyć kapcie, umyć rączki i być grzecznym Ryśkiem. Polecano mi, bym tej swojej niestandardowości się wyzbył, bo nie pasuje do społeczeństwa. A wystarczyło to… zaakceptować, i przetransformować ciemną stronę twórczego szaleństwa w jasną. Tu mi się chyba udało.

Głównie chodzi o to, że powszechne w społeczeństwie poglądy, doktryny, sposoby na życie, nie tylko nie przynoszą szczęścia. Ale wręcz przeciwnie – przynoszą cierpienie i poczucie straconej szansy życiowej. Nigdy i nigdzie wartości wyznawane przez tzw „tłum” nie były dobre. O tym mówi niezliczona ilość legend, baśni, podań, nawet świętych ksiąg (biblia – tak, tak, tylko trzeba umieć interpretować…), jak i książek, seriali, filmów. Wartości wyznawane przez społeczeństwo już ostatecznie zbankrutowały, umarły. Otwórz pierwszy lepszy portal z obrazkami – np demotywatory.pl, chamsko.pl, jeb z dzidy i inne. Jest tam ogromna ilość żartów z tego, co ceni społeczeństwo. No ale to tylko żarty, to tylko memy internetowe, Kefir no, czego chcesz, Ty niedostosowany społecznie oszołomie?

Autor: Jarek Kefir