Zakazana nauka: przestrzeń serca jako podstawa superświadomości

Artykuł ten to niejako odtrutka na to, co jest serwowane nam w postaci oficjalnej, akademickiej nauki. Nauka w Rosji i republikach poradzieckich ma to do siebie, iż cenzura i zaprzedanie koncernom jest tam mniejsze. Z tego powodu, obszar ten to miejsce, gdzie powstaje wiele zadziwiających i nieraz rewolucyjnych teorii naukowych.

Dziś przedstawiam Wam teorię Pana dr. n. med Aleksandra Gonczarenki. Jest to opracowanie o ludzkim mięśniu sercowym i jego niezwykłych właściwościach. Czy dacie wiarę tej niezwykłej w swej istocie teorii?

Na swojej stronie nigdy nie daję gotowych rozwiązań ani nie lansuję jednego, stałego modelu widzenia świata. Z tej przyczyny, iż dobrze wiem, że nie poznaliśmy nawet jednego procenta właściwości i zmiennych tego świata, nie mówiąc już o wszechświecie, który jest niemal zupełną zagadką.

Nie wiemy, co jest w głębinach oceanów, co jest głębiej niż 10 kilometrów pod ziemią (najgłębsze odwierty). Najdalsza załogowa misja człowieka to, według oficjalnie lansowanej teorii, księżyc. Najdalsza misja bezzałogowa to sonda Voyager wysłana dekady temu z jej przestarzałymi instrumentami pomiarowymi. Nie wiadomo nawet, czy przekroczyła ona heliosferę, a jeśli ją przekroczy – to co się za nią będzie znajdowało?

Wstęp: Jarek Kefir

Proszę o rozpowszechnienie tego materiału!

__________________________________________________________

Ciekawostki naukowe: Przestrzeń serca jako podstawa superświadomości

Cytuję: „Przypadek w  eksperymencie spowodował odkrycie, nieznanych wcześniej, zjawisk w pracy serca, które doprowadziły do ​​nieuniknionych przemyśleń.

Okazało się, że pompowaną do wszystkich naczyń ciała krew, serce momentalnie dzieli na porcje o różnym składzie, które są  nakierowywane tylko do określonych narządów.  Realizatorem tego  mechanizmu są „miniserca”, znajdujące się na wewnętrznych powierzchniach komór serca. Są one sprzężone z poszczególnymi narządami i częściami ciała. Te miniserca posiadają cały niezbędny zestaw narzędzi „hemoniki” w celu wykształcenia w przestrzeniach komór, wrzecionowatych „pakietów”  erytrocytów. Kanały wylotowe serca, w czasie skurczu, nadają tym pakietom celowe ukierunkowanie do sprzężonego z nim narządu. Skurczową funkcję  mięśnia sercowego zaczyna impuls magnetyczny, powstający w objętości krwi w komorze, w momencie jej gwałtownej kompresji.

Ustalono, że układ sercowo-naczyniowy okazuje się być oddzielną, wysoko zorganizowaną strukturą naszego ciała. Posiada własny mózg (mózg serca), własne serce (serce serca) i ma własne falowo-hemodynamiczne połączenia, dzięki którym zarządza trajektorią ruchu informacyjno-energetycznych pakietów erytrocytów do naczyń krwionośnych. Ponadto, materializuje i rozdziela wszystkie formy czasu w organizmie i służy systemom wyprzedzenia świadomości.

Te stwierdzenia, okazały się pobocznymi wnioskami z wyników eksperymentu, którego  pierwotnym celem, było rozpracowanie modelu neurogennego zawału serca u małp. W wyniku celowo stworzonej stresowej sytuacji w rodzinie małp, samiec pawian zginął. Podczas anatomopatologicznego badania jego serca stwierdzono, zmiany martwicowe w przednio-bocznej powierzchni koniuszka serca. Po rozcięciu jamy lewej komory, znaleziono  skrzep powyżej miejsca zawału (Ryc. 1).

Rys. 1

Postawiony naukowy cel eksperymentu został osiągnięty i wiarygodnie potwierdzony morfologią. Jednak podczas badania wszystkich głównych naczyń zwierzęcia, odnaleziono jeszcze sześć skrzepów, usytuowanych jeden za drugim, tylko w lewej tętnicy biodrowej. Wszystkie skrzepy miały cechy pochodzenia wewnątrz sercowego. Taka patologia – to zwyczajne następstwo zawału serca. Jednak zdziwiło to, że z całej sieci naczyń krwionośnych ciała małpy, skrzepy ułożone były w niezwykły łańcuch. Naturalnie, powstał domysł, że skrzepy miały tę samą drogę  przepływu z komory serca. A ponieważ ich formowanie się w sercu powtarzało się na przestrzeni długiego czasu, można było założyć, że ich ruch do jednego punktu nie był przypadkowy. To naprowadziło na myśl, że do tętnicy biodrowej krew płynie porcjami,  tylko od wierzchołka komory serca, od tego miejsca, gdzie znaleziono skrzep krwi. Sekcja zwierzęcia obiektywnie wykazała ten związek, jak również to, jak zawał jednego obszaru serca odłączył całą sieć naczyń  tętnicy udowej.

Powstaje naturalne pytanie: czy działa także związek odwrotny, jeżeli zwierzęciu zablokuje się przepływ krwi w tętnicy udowej?  Czy otrzymamy zawał wierzchołka serca?

Natychmiast, u innej małpy, przewiązano lewą tętnicę udową i już w ciągu 36 godzin uzyskano zawał mięśnia sercowego o dokładnie takiej samej lokalizacji.

W klinicystyce, znane są fakty, kiedy przecinaniu naczyń lub „syndromowi ich zaciskania ” towarzyszą również  zawały mięśnia sercowego [1]. Podobne zjawiska – nie są rzadkością w chirurgii i chorobach układu krążenia, ale badacze nie połączyli ich razem, a widzieli je jako sporadyczne „znaleziska” anatomopatologów [2]. Oceniliśmy te zjawiska jako prawidłowość, co doprowadziło nas do wniosku, że jeśli sieć naczyń jednej tętnicy ma swoje przedstawicielstwo w sercu, to i inne nie powinny być wyjątkiem. Dalej, zwierzętom przewiązywano tętnice doprowadzające krew do różnych narządów, i przez 1 – 2  doby badano morfologię serca, a następnie usystematyzowano zmiany chorobowe serca.

Zatrzymaniu przepływu krwi, za każdym razem towarzyszyło pojawienie się zawałopodobnych zmian chorobowych komór, tylko w miejscach sprzężonych  z przewiązanymi  tętnicami, nad którymi zwykle usytuowany był skrzep krwi. Cechą histologicznych badań serca było  to, że przecięcie mięśnia sercowego wykonywano jednocześnie z znajdującym się na nim skrzepem krwi. W rezultacie, pod małym powiększeniem można było zobaczyć obraz wzajemnego związku pomiędzy skrzepem krwi a wewnętrzną powierzchnią serca. Na sekcjach, w miejscu zawału, wykrywano beleczkowate komory, woreczkowatego kształtu, z których do jamy serca wystawała zamrożona strużka erytrocytów w formie ślimaka(Ryc. 2).

Powtarzalność tego obrazu, skłoniła do zwrócenia się w kierunku mało znanych prac Kołomackiego [3]. W swoich badaniach serca, a zwłaszcza funkcji naczyń Thebesiusa  (zaznaczone strzałkami na rysunkach),  on zastosował kamerę filmową  wewnątrz jam komór serca (Ryc. 3, 4).

Po raz pierwszy w świecie, na filmie został zarejestrowany wyrzut mikro strug  erytrocytów z ujść naczyń Thebesiusa  do komór beleczkowatych, płynących  na spotkanie potoków krwi z przedsionków (w okresie  rozkurczu).  W wyniku zderzenia  tych potoków krwi, nad komorą beleczkowatą, formowało się lokalne skręcenie porcji krwi.

Niestety, badania te nie były potrzebne  fizjologii. Teraz, jest przeciwnie, odkrycie Kołomackiego, wyjaśniło  istotę  mechanizmu formowania, krzepnącej pod mikroskopem, patologii. Komory beleczkowate, z wchodzącymi do nich ujściami naczyń Thebesiusa,  swoimi właściwościami  przypominały mini serca.  Samoistnie kurczą  się i rozluźniają, zmieniają swoją objętość, regulują wpływające i wypływające porcje krwi. Miniserca  mogą wyłączyć się od pracy skurczowym ściśnięciem  swojej jamy, albo przy pomocy wykształcenia skrzepu krwi nad sobą, jak było w naszych doświadczeniach.

Na wewnętrznej powierzchni komór serca podobnych miniserc  jest około stu, ale ich znaczenie funkcjonalne było nieznane. Zakładano, że służą one jako przystosowanie się dla „równomiernego mieszania krwi” w jamach komór serca [4]. Teraz stało się jasne, że maja znaczenie zupełnie przeciwne: wirowym skręceniem mikro strumieni,  wypełniają objętość komór serca, oddzielnymi porcjami krwi o różnych właściwościach.

Eksperymentatorzy wiedzieli, że jednoczesny pomiar lokalnego ciśnienia , wielkości nasycenia tlenem, temperatury oraz analiza jej składu  w różnych częściach komory przynoszą niejednakowe rezultaty. Rozrzut wartości bywa tak rażący, że w laboratoriach nawet przyjęto uśredniony współczynnik błędu, chociaż jest  to rezultat pracy miniserc.

W ostrych eksperymentach,  z wywoływaną niedrożnością  tętnic obwodowych było przeprowadzane znakowanie wewnętrznej powierzchni lewej komory i w wyniku tego  zestawiono schemat sprzężenia  poszczególnych części serca z określonymi obszarami  organizmu. Schemat przypominał spiralę  dysku z Fajstos, ale z rysunkami punktów akupunkturowych ucha, dłoni albo podeszwy stopy (Ryc.5).

Oznacza to, że wewnętrzna powierzchnia komór –  jest zestawem mnóstwa serc, z których każde  służy konkretnemu  narządowi. Bezpośredni dowód na to, że miniserce zaopatruje w krew tylko określony, sprzężony z nim narząd, otrzymano  po  wprowadzeniu do beleczkowatej zatoki, globuliny surowicy z promieniotwórczym  znacznikiem. Gdy surowica była wprowadzana do wierzchołka serca, to poziom  promieniowania  promieniotwórczego o dziesiątki razy zwiększał się u nasady ogona lub w tylnej kończynie zwierzęcia (Ryc. 6 a). Przy wprowadzeniu jej z  prawej strony od koniuszka serca, poziom promieniowania wzrastał  w wątrobie (Ryc. 6 b), a wprowadzenie do podstawy komory, podwyższało radioaktywność mózgu  itd. (Ryc. 6 c).

Eksperymenty te wykazały, że docelową selekcję krwi do narządów  przeprowadzają miniserca. Co jest fizyczną istotą celowego rozdzielania przepływu krwi? Wiadomo, że najbardziej stabilną formą ruchu płynu w realnym świecie jest struktura uporządkowanego wiru. Aby udowodnić, że w organizmach zwierząt i ludzi działa właśnie celowy, wirowy przepływ krwi, został stworzony model hydrodynamiczny. Rurki Pitot’a podłączono  elastycznym wężem, do źródła ciśnienia płynu. Zmieniając konfigurację węża, wytwarzano wirowe strumienie wody, które według życzenia kierowano do umyślnie wybranej rurki manometrycznej. Układ ten dowodzi, że ruchem płynów, znajdującym się stanie wirowym, można celowo (świadomie) sterować. Podobny mechanizm funkcjonuje w świecie zwierząt od milionów  lat.

U dwudysznych, strumienie krwi tętniczej i żylnej w jamie tej samej komory, najpierw  przekształcają się w wirowe  „pakiety”, które następnie wypychane są w różnych kierunkach: z krwi żylnej – do skrzeli, płuc, a tętniczych – do mózgu. Ten sam mechanizm separacji przepływu krwi działa u płodu człowieka. Krew tętnicza i żylna beleczkowatego systemu lewej komory jest skręcana w oddzielne wiry i wir tętniczy uwalniany jest do mózgu a ubogi w tlen – do narządów wewnętrznych i łożyska. Mechanizm ten utrzymuje się przez całe życie człowieka. U ludzi, obserwuje się znane zjawiska patologicznego zasinienienia  ciała [5]. Lokalizacja ich na ciele, zależy od miejsca niezarośnięcia przewodu Botalla w przegrodzie  międzykomorowej. Stąd, strumienie  krwi żylnej płyną stale, tylko do tych samych części ciała, podtrzymując w nich sinicę, przez co pokazują  lokalizację patologii w sercu (rys. 7).

Kolejny eksperyment miał na celu wyjaśnienie pytania: czy rzeczywiście w sercu powstają wirowe struktury krwi? A jeśli tak, to czy dobrze zachowują swoją strukturę na całej długości łożyska  tętniczego?

Zwierzętom wstrzykiwano dożylnie barwnik, a następnie, natychmiast zamrażano je w ciekłym azocie, po czym robiono histogram  ścięć tętnic i jam serca.  Porównując zdjęcia cięć (preparatów mikroskopowych)  tętnic i serc, zrekonstruowano obraz strukturalnych ruchów erytrocytów. Jamy serca i tętnic na całej swojej długości były  wypełnione złożonymi strukturami  krwinkowych kulek (Ryc. 8) przypominających wrzecionowatą architektonikę.

Eksperymenty te potwierdziły hipotezę  Czyżewskiego i Ahudża,  że erytrocyty w łożyskach tętniczych poruszają się w strukturze „konglomeratów” (Rys. 9) [6, 7].

Dla wytwarzania podobnych,  stabilnych, wirujących pakietów krwi i zarządzania nimi, serce posiada wszystkie  niezbędne środki  „hemoniki” [8,9]: specyficzne  mięśnie, komory beleczkowate, zastawki, system naczyń  wieńcowo-Thebesiusowych (rys.10), mechanizm kontroli pól elektromagnetycznych.

W rezultacie wzajemnego oddziaływania przeciwnych strumieni krwi,  z naczyń Thebesiusa ze strumieniami krwi z przedsionków, zachodzi skręcanie strumieni a zmniejszanie się zatok, ustala ich położenie w jamach komór. Dzięki temu, że powstawanie wirowych pakietów erytrocytów determinowane jest położeniem topograficznym miniserc, spiralne mięśnie Mc Calluma, nadają każdemu z nich w momencie skurczu swój wektor celowego ruchu.

Niejasne zostaje pytanie:  w jaki sposób wirujące pakiety,  znajdują przeznaczony im cel i jak określają one swoją drogę ruchu w sieci rozgałęziających się naczyń.

Kierowanie krążeniem krwi,  tradycyjnie wiązane jest w fizjologii, z obowiązkowym udziałem układu nerwowego. Od ponad stu lat, naukowcy szukali obiektu, dzięki któremu centralny i obwodowy  układ nerwowy  może  kontrolować ilość przepływającej  krwi, jej prędkość, sortowanie elementów krwi według wieku, ilości tlenu w nich zawartego, wysyłanie do miejsc przeznaczenia, ale poszukiwania nie dały oczekiwanego rezultatu.

Wieloma  pracami  udowodniono, że miejscowy  przepływ krwi  realizuje się bez udziału układu nerwowego [10]. Hipoteza  o istnieniu peryferyjnego serca tętniczego [II], chemicznej regulacji[12], odśrodkowej pompy wirowej [6], również nie dostarczyły odpowiedzi na zjawiska, zachodzące w strumieniach krwi. Sugeruje to istnienie realnej, śródnaczyniowej więzi. Jej działania pozwalają każdemu narządowi niezależnie, zamawiać porcję krwi o niezbędnym  składzie  i objętości oraz dostarczać ją do jednoznacznie  zdefiniowanych  miejsc,  dla pokrycia potrzeb lokalnej homeostazy.

W ostatnich latach udowodniono, że pomiędzy powiązanymi komórkami tkanek, istnieją promieniowania rezonansowe o wysokiej częstotliwości [13]. Więc i miniserca, włączające w swoją strukturę tkanki, „rodzinnie” powiązanego narządu, powinny  mieć z nimi częstotliwościowo-rezonansową  zgodność. Podstawę dla takiej przesłanki, dają fakty z embrionalnego rozwoju serca. Ono formuje organizm, a miniserca same uczestniczą w wykształceniu sprzężonych tkanek [5].

Jako materialny nośnik  reprezentacji  każdego miniserca z powiązanym  z nim narządem służy specyficzna muskulatura. Ta  muskulatura tworzy morfologiczną, funkcjonalną  i immunologiczną mozaikę serca  i  kontynuuje komunikację serca  z  włóknami  mięśni gładkich naczyń krwionośnych, które wchodzą do narządów i tam rozgałęziają się w naczynia włosowate. Pozostało udowodnić, że włókna  te,  są przewodnikami wysokoczęstotliwościowego promieniowania systemu śledzenia serca, strukturalno-informacyjno-energetycznej  dystrybucji  przepływu krwi. Jeśli między powiązanym organem i minisercem  ujawni się genetyczne pokrewieństwo, to zakłócenie gładkomięśniowego związku między nimi, powinno doprowadzić do zmiany architektoniki  poruszających się krwinek czerwonych.

We fluorymetrze  fazowym,  histochemicy  obserwowali przekonywujące, tego samego typu, świecenie preparatów DNA i RNA z tkanek  serca i narządów  powiązanych między sobą, potwierdzające  ich pokrewieństwo. Jako miejsce zakłócenia  łączności gładkich włókien mięśniowych, została wybrana lewa tętnica szyjna  [14]. Przyjąwszy wszystkie rejestrowane bioprzepływy  mózgu za już skończoną dla niego informację, założyliśmy, że wprowadzenie jej w hipotetyczny włóknowy kanał związku serce – mózg może doprowadzić do pojawienia się w nim informacyjnego „szumu”,  który powinien pociągnąć za sobą zmiany w strukturze erytrocytów w tym naczyniu.

W eksperymencie uruchomiono prądy (bioprzepływy) z 16 punktów  mózgu, poprzez półprzewodnik do cewki z drutu o właściwościach magnetostrykcyjnych  (*Magnetostrykcja – zjawisko zmiany rozmiarów ciał podczas magnesowania) nawiniętej w formie futerału dookoła tętnicy szyjnej.  Przez 15-20 min po  oddziaływaniu na badane zwierzę  prądami własnego mózgu, zanurzano je w płynnym azocie.  Tak jak w poprzednich doświadczeniach, wykonano serię cięć (preparatów) tętnic szyjnych i wytworzoną  architektonikę przepływu. Po porównaniu z prawą tętnicą szyjną, na odtworzonych schematach były nieobecne wiropodobne struktury erytrocytów. Fakt ten był interpretowany przez nas, jako pośrednie potwierdzenie istnienia własnych włókienkowych połączeń serca.

Aby zaznaczyć kontury systemu śledzenia serca i narządów,  ruchu wirującego pakietu po łożysku naczyniowym,  koniecznie trzeba było zlokalizować  źródło elektropobudzenia serca. Do chwili obecnej, miejsce jego położenia nie było  znane (na pewno) [15].  Wiadomo jednak, że w ciągu kilku tysięcznych części sekundy, przed pojawieniem  się prądów elektrycznych w sercu, powstaje impuls magnetyczny gdzieś w środku komory serca [16]. Robocza hipoteza zakładała, że ​​ten impuls może rodzić się w samej krwi. Jej właściwości paramagnetyczne i „nienewtonowskie” zachowanie dawały do tego podstawę. W doświadczeniu  in vitro, 30,0 – 50,0 ml krwi tętniczej, poddano gwałtownemu sprężeniu, które rejestrowano jako „magnetyczne pluśnięcie”. Kontroli in vivo służyły narządy miąższowych zwierząt.

W szczególności, gwałtowna kompresja przepływu krwi nerki w rytmie tętna, wzbudzała pojawianie się elektrycznych potencjałów podobnych do potencjałów serca. To potwierdziło przypuszczenie, że fizyczna deformacja krwi, doprowadza do wzbudzenia impulsu magnetycznego, który prawdopodobnie indukuje przepływy jonowe w  błonach  komórkowych wsierdzia, a to uruchamia system elektryczny serca. Te cudowne (wspaniałe) właściwości krwi, zmuszają serce do wypełniania swoich funkcji  i wynoszą poza jego granice  związki  elektromagnetyczne. Fala tętna, przebiegająca przez naczynia,  odkształca ich ściany, a tym samym repolaryzuje ciekłokrystaliczne białka włókien mięśni gładkich, powodując ruch ukierunkowanych przepływów.

Jej uderzeniowe oddziaływanie na pakiety erytrocytów wzbudza w nich pole magnetyczne. Każdy pakiet pochodzi z określonego miniserca, jest ściśle dozowany, indywidualny, a pojawiający się w nim impuls ma pewną częstotliwość, właściwą tylko temu wirowi. Impuls elektryczny repolaryzowanego  włókna mięśni  gładkich  naczynia krwionośnego  i  promieniowanie magnetyczne  wirowego pakietu erytrocytów, przenoszonych  w jego łożysku,  pokrywają się według częstotliwości. Fala tętna, zawsze wyprzedzająca fale wiru, służy źródłom wzbudzania wysokoczęstotliwościowego falowodowego związku, pokazuje sprzężenie,  które prowadzi pakiet do przeznaczonego jemu narządu.

Osocze tętniczego łożyska naczyniowego, jest wypełnione setkami białkowych frakcji, których struktura cząsteczek jest w stanie skręconym. Rozwijając się tylko przy pewnych częstotliwościach, zapewniają one przewagę ślizgania się w strumieniu krwi temu pakietowi erytrocytów, który  jest z  nimi zgodny co do częstotliwości. To jest jeden z kanałów komunikacji własnej serca. Według niego, na przykład, narząd „wnioskujący” o porcję krwi,  otrzymuje impuls pierwotny o ruchu do niego substancji odżywczych, a serce, impuls zwrotny że porcja krwi jeszcze w drodze, nie jest przejęta przez narząd i dlatego nie ma konieczności formowania dodatkowego pakietu. Krew z serca do narządów płynie  6-20 s, więc aorta i duże naczynia mają rezerwę czasową, aby przyjąć w  tym momencie porcję krwi przeznaczoną  dla innych narządów.

Tak więc, system śledzenia serca, 5-6 krotnie zmniejsza ilość krwi, niezbędnej naszemu organizmowi. Wnioski z tych eksperymentów, tak naprawdę, tylko potwierdzają ewolucję serca. U robaków, każdy segment ciała  posiada swoje serce, może ich być kilkadziesiąt. W miarę komplikowania się organizmów, ta liczba zmniejsza się do czterech a u ssaków do jednego. I chociaż mnóstwo serc zjednoczyło się w jedno, one kontynuują zaopatrywanie w krew wszystkie te same co kiedyś, związane z nimi narządy. Po wykonaniu odlewu gipsowego  lewej komory,  na odlewie widoczne są  kanały wylotowe [17] (Ryc. 11).

Biegną one spiralnie od wierzchołka do podstawy, wzdłuż nich znajdują się dziesiątki miniserc, których rozmieszczenie przypomina pierwotnego robaka, zwijającego się w serce (Ryc. 12). Na schemacie stref sprzężenia serca  z narządami  i częściami ciała, na tym rysunku pokazano związki  z obszarami głową (7), szyi (2), kończyn górnych (3), śledziony, żołądka i wątroby (4), nerek (5); narządów miednicy (6); kończyn dolnych (7). Ponieważ między minisercem a  sprzężonym  z nim narządem istnieje genetyczne pokrewieństwo, nie byłoby zaskoczeniem, jeśli okaże się, że ludzki genom powtarza spiralę miniserc a ostatnie służą jako urządzenia sczytujące (czytniki).

Wnioski z eksperymentów zmieniają nasze wyobrażenia o sercu i krążeniu krwi, wyjaśniają wiele zjawisk fizjologicznych, nierozumianych od wieków. Na przykład: – jak różne substancje odżywcze są kierowane  z jednej i tej samej aorty [18]; – jak organizmowi wystarcza pięć litrów krwi, zamiast niezbędnych 20 litrów, jak wynika to z obliczeń [19]; – w jaki sposób tylko stare czerwone krwinki są odbierane przez śledzionę, a cieplejsza  krew, z dużą ilością tlenu, glukozy i młodymi erytrocytami – kierowana jest do mózgu [6]; – do ciężarnej macicy  płynie krew  z większą ilością substancji odżywczych niż w tym samym czasie do tętnicy biodrowej, itp.

Układ sercowo-naczyniowy, znając program rozwoju innych systemów, organizuje materialną podstawę dla ich rozwoju i wzrostu, w dosłownym sensie, wyściela sobą jej podstawę, z góry ustalając nasz rozwój. W okresie embrionalnym, serce hoduje nasz mózg. Jest to jeden z argumentów, które stawiają mądrość systemu serca nad naszą świadomością. Ponadto, serce ma swój mózg i zdarza się, że samo serce jest wystarczające dla utrzymania ciała przy życiu. Istnieją przypadki, kiedy ciało funkcjonowało,  ze zniszczonym  w głowie mózgiem,  przez wiele lat.

Działanie układu sercowo-naczyniowego obejmuje przestrzeń trylionów  żywych komórek. Urządzeniami  odbierającymi  informacje dla serca, są miliardy kapilar. Ich łączna długość wynosi około 100 000 km [20]. Te subtelne czujniki naczyniowe, tworzą granicę interakcji zewnętrznego i  wewnętrznego świata. Do nich serce nie dopuszcza  układu nerwowego. Cała informacja  z  Wszechświata  wsiąka poprzez kapilary ruchomymi strukturami erytrocytów. Zbiornikiem gromadzącym informacje w systemie serca jest krążąca w koło krew.

I kompletnie zadziwiającym wydaje się, jak ta informacja materializuje się w formy czasu. Czas teraźniejszy – to układ żylny, przeszły-limfatyczny,  przyszły – układ tętniczy. Czas teraźniejszy, rzeczywistymi strumieniami  wycieka z naczyń włosowatych. Nosicielami  informacji w nich, są erytrocyty. W żyłach, poruszają się one jak słupki „monet”,  podobne do trójwymiarowej taśmy magnetofonowej, która wchodzi do prawego przedsionka serca i sczytywana jest tam przez mózg serca. Przed przedstawieniem formowania się  czasu przeszłego, trzeba przypomnieć, że system limfatyczny jest najstarszy w „ruchu krążeniowym”.

On posiada swoje serca, naczynia, rozgałęziony system związany z wieloma ośrodkami zarządzającymi. Właściwym, także jest, zaznaczenie jego udziału w ciekawej zbieżności. Dziesięć tysięcy uderzeń serca na dobę odpowiada  tej samej ilości obumierających komórek w mózgu. Innymi słowy, każdemu skurczowi serca,  „stowarzyszenie”  komórek mózgu wydziela jedną swoją komórkę. I należy przypuszczać,  że te komórki nie obumierają, jak się powszechnie uważa, a odchodzą do zbiornika (magazynu) pamięci. Potwierdza to fakt, że  mózg,  poprzez włókna nerwowe  wydziela mitochondria i lizosomy do układu limfatycznego.

Okazują się one, matrycowymi nosicielami włączników przeszłości (pamięci). Czas przyszły, zaczyna się przygotowywać w prawym przedsionku, ze zlania się teraźniejszości (krwi żylnej) i przeszłości (limfy). W epicentrum tego zlania się, znajduje się mózg serca. Rozmieszczając się nad prawym uszkiem, u zbiegu żyły głównej górnej, z bocznej strony, mózg serca jest „obnażony” przy wejściu do przedsionka serca. Tutaj kontroluje dopływ elementów  krwi  i  generuje z nich pakiety wirowe. Obok jego pola widzenia nie przechodzi ani jeden  erytrocyt, ponieważ mózg stosuje efekt biolokalizacji. Biolokalizator znajduje się razem z mózgiem, wyglądem podobny do półksiężycowatej fałdy. Jego okresowe impulsy elektromagnetyczne skanują informacje z krwinkowych kulek i z mitochondriów. Materializując  przyszłość, lewe serce zamienia laminarny przepływ strumieni krwi z żył płucnych,  w chaotyczny ruch, pogrążający czerwone krwinki  w próżnię  rozkurczu.

Serce – jest jedynym organem, który współdziała ze strukturą, która napełnia krew nieznaną nam informacją. Miniserca lewej komory tłumaczą tę informację  w pakiety erytrocytów i wypełniają nimi układ tętniczy. Należy przy tym uwzględniać, że pakiety przemierzają drogę z komór do tętniczek mózgu w ciągu 6 – 8 sekund. Ten okres, jest momentem przerwy w percepcji czasu dwóch systemów: sercowo-naczyniowego i nerwowego. Od mózgu serca informacja już wyszła, a do mózgu w głowie, ona dojdzie dopiero za kilka sekund.

Mózg serca, zwracając mitochondria  mózgowi w głowie, włącza do pamięci  obrazy, odczucia, zdarzenia. Ten moment, w świadomości, pojawia się jako czas teraźniejszy. Ale dla mózgu serca, moment ten jest już w  przeszłości, ponieważ w tym okresie, serce zdążyło skurczyć się już kilkakrotnie i wysłać nowe informacje do centralnego układu nerwowego, których treści i znaczenia mózg w głowie jeszcze nie zna. W ten sposób, system serca wyprzedza świadomość, splata w nim 3 formy czasu i tworzy nową zdolność do współdziałania ze światem.

Dokładność tego stwierdzenia potwierdza fizjologia słuchu. Jeszcze zanim wypowiemy słowo, struna bębenkowa już napina błonę bębenkową ucha, do tej wielkości percepcji głośności dźwięku, z którym dopiero zamierzamy się wypowiedzieć.  Okazuje się, że nasza mowa, jej sens, emocjonalność, nie są spontaniczne. Słowo już zaistniało w wyprzedzającej nadświadomości serca, a mózg w głowie, tylko uświadamia sobie jego sens.

Interwał  przechodzenia hemodynamicznej informacji z mózgu serca do mózgu w głowie, zmienia  formy czasu w świadomości (umyśle). W nas łączą się dwa fizyczne ciała: nerwowe i sercowe,  dwie świadomości: jedna świadomość serca i inna świadomość, mózgu.  One są rozdzielone odstępem czasu, który jest najbardziej czułym (wrażliwym) momentem dla obcych penetracji i przenikania, jeśli nie ma duchowej ochrony.

Wszystkie wykonawcze  narządy, mają swoje przedstawicielstwo w samym  sercu i samo serce, w stosunku do swojego mózgu  także jest wykonawcą. Dlatego bezwzględnie  należało  założyć, że i przy sercu, tak jak przy pozostałych narządach, powinno być swoje serce (czyli struktura spełniająca funkcje serca). Ale funkcji tego serca serca jest jeszcze więcej, bardziej subtelnych  i wyrafinowanych. Wychodząc  z wiedzy o wielkim sercu, możemy przewidzieć warunki, którym powinno odpowiadać serce serca:

– pojemność jego jamy będzie odpowiadać objętości  krwi tętnic wieńcowych;

– strumienie jego krwi powinien wyprzedzać strumienie wielkiego serca;

– magnetyczny impuls wielkiego serca może być włączony  skurczowym wyrzutem serca serca;

– jego muskulatura jest zdolna kontrolować przepływ krwi i mieć w sobie genetycznie powiązane tkanki wielkiego serca.

I taki twór istnieje. Znajduje się w sercu i wygląda jak anatomiczne nieporozumienie, o nieznanym  fizjologicznym przeznaczeniu. Tym tworem są uszka serca. Spełniają one wszystkie te wymagania, w tym:  ich struktura posiada specyficzną muskulaturę, której w tkankach otaczających przedsionki nie ma. I dokładnie tak jak w wielkim sercu, w uszkach zdarzają się zawały serca. I tak jak  w wielkim sercu, wyłączając tętnice  biodrowe,  tak skrzepy z serca serca, wpadając do tętnicy wieńcowej wyłączają  wielkie serce. Serce serca skrywa w sobie tajemnicę nagłej śmierci. Czy jest przy sercu serca swoje serce i czy ma ono swoją świadomość?

LITERATURA:

1. М. И. Гурвич, Тер. архив, № II (1966). 2. С. П. Ильинский, Сосуды Тебезия, Москва (1972). 3. И. А. Коломацкий, Материалы к научной сессии, Краснодар (1965), с. 36. 4. Б. Фолков, Кровообращение, Медицина, Москва (1976), с. 21. 5. Р. Д. Маршалл, Дж. Т. Шефферд, Функция сердца у здоровых и больных (1972). 6. Л. А. Чижевский, Структурный анализ движущейся крови, Москва (1959) 7. A. S. Ahusa, Biorheology, 7(1), 25 – 36 (1971). 8. А. И. Гончаренко, Физические факторы в комплексной терапии и профилактике сердечно-сосудистых заболеваний, Сочи (1978), с. 122. 9. А. И. Гончаренко, „3акономерности и механизм селективно-регионарного кровотока”, 13 съезд ВФО им. Павлова, т. 2 (1979), с. 170. 10. Г. П. Конради, Регуляция сосудистого тонуса, Ленинград (1973). 11. Г. И. Косицкий, Афферентные системы сердца, Москва (1975). 12. М. В. Яновский, „О функциональной способности артериального периферического сердца”, Научн. мед., №11,126-133 (1923). 13. В. А. Левтов, Химическая регуляция местного кровообращения, Ленинград (1967). 14. А. А. Поколозин, В. И. Донцов, Старение и долголетие, № 3,7 (1993). 15. А. М. Блинова, Н. М. Рыжова, ДАМН СССР, №5,56(1961). 16. Руководство по кардиологии, т. 1, Москва (1982), с. 143-167. 17. Н. Б. Доброва, Н. Б. Кузьмина, ВАМН СССР, № 6,22. 18. В. Гарвей, Анатомическое исследование о движении сердца и крови у животных (1948). 19. И. Ф. Цион, Курс лекций по физиологии, т. 2 (1866). 20. К. А. Шошенко, Кровеносные капилляры, Новосибирск (1975).

Autor: dr. n. med. Aleksander Gonczarenko, fizjolog
Tłumaczenie: J. Flakowicz
Źródło polskie: http://treborok.wordpress.com/przestrzen-serca-jako-podstawa-superswiadomosci/
Polecam też: Aleksander Iwanowicz Gonczarenko – Serce